را كه ديدار مي‌كرد فاطمه (س) بود، و اين خود احيا كننده شخصيت زن بود.

بالاتر از آن اسلام زن را همانند مرد برخوردار از روح كامل انساني و اراده و اختيار دانست و در مسير تكامل كه هدف اصلي خلقت انسان است او را در كنار مرد در يك صف قرار داد و برنامه هاي تربيتي، اخلاقي و عملي را براي او لازم كرد.

در اين آئين هر يك از زن و مرد مي‌توانند با اجراي برنامه هاي معين شده به تكامل مادي و معنوي دست يافته و به زندگي و حيات سراسر آرامش و پاك گام نهند; آيات زير بيانگر اين مدعاست :

1 - "هر كسي از مرد و زن كار نيكي انجام دهد در حالي كه ايمان به خدا دارد، به او زندگاني خوش و با سعادت ارزاني داشته و پاداشي بسيار بهتر از عمل نيكي كه انجام داده به او عطا مي‌كنيم".[1]

2 - "هر كس از مرد و زن عمل صالحي به جا آورد در صورتي كه با ايمان باشند، آنان در بهشت جاودان داخل شوند و آنجا از رزق بي حساب برخوردار گردند".[2]

3 - "همانا تمامي مردان و زنان مسلمان، و مردان و زنان با ايمان، و مردان و زنان اهل طاعت و عبادت، و مردان و زنان راستگوي، و مردان و زنان صابر و بردبار، و مردان و زنان خداترس و خاشع، و مردان و زنان خيرخواه و فقيرنواز، و مردان و زنان روزه دار، و مردان و زنان عفيف و پاكدامن و باحفاظ، ومردان و زناني كه بسيار به ياد خدا هستند خداوند براي همه آنها مغفرت و پاداشي بزرگ آماده كرده است".[3]

چنانچه در برنامه هاي كيفري خود نيز زن و مرد متخلف را در يك رديف قرار داده و چنين مي‌گويد:

4 - "زن زنا كار ومرد زنا كار را به صد تازيانه مجازات و تنبيه كنيد و هرگز درباره آنان در دين خدا ترحم روا مداريد".[4]

---