در اينجا اگر "لا تقصر" باشد از ماده "تقصير" است، و اگر "لا تقصر" بدون تشديد باشد از ماده "قصور" مي‌شود.

پيامبران كمي عددشان نه سبب مي‌شود كه در آنها قصور و كوتاهي پيدا شود، زيرا روح آنان قوي و كامل است ; و نه سبب مي‌شود كه در آنها تقصير پيدا شود، زيرا ضعف ايمان ندارند; لذا انبيا كوشش خودشان را مي‌كردند، يك نفره در مقابل يك جمعيت ظالم و طاغي قيام مي‌كردند گرچه شهيد مي‌شدند، پيامبراكرم 6 در مكه با اين كه تنها بود در مقابل مشركين حرف خودش را مي‌زد و آنها را به توحيد دعوت مي‌كرد و مي‌فرمود: "قولوا لا اله الا الله" و از اين جهت مي‌گويند پيامبران هيچ گاه تقيه نمي كنند، حق را مي‌گويند و متحمل سختي ها و شدايد هم مي‌شوند، پيامبراكرم 6 فرمودند: "المؤمن وحده جماعة" شخص مؤمن به تنهايي يك دسته و جمعيت است .

"و لا كثرة المكذبين لهم" و زيادي تكذيب كنندگان هم سبب نمي شد كه پيامبران دست از حرف خودشان بردارند. مخالفين زياد پيامبران موجب ترس يا محافظه كاري و سازشكاري آنان با اهل باطل نمي شد.

"من سابق سمي له من بعده ، او غابر عرفه من قبله"

(بعضي از پيامبران گذشته بودند كه نام پيامبر آينده به آنان گفته شده، و يا پيامبر آينده كه پيغمبر قبلي او را معرفي كرده است .)

از اين عبارت حضرت مي‌فهميم براي هر پيامبري، پيامبر بعد از او با نام و نشان ذكر شده است . "سمي" به معناي نامبرده است، يعني نامش معرفي شده، لذا از اين عبارت نهج البلاغه معلوم مي‌شود بناي خداي تبارك و تعالي بر اين بوده كه هر پيامبري را مي‌فرستاده ضمن مطالبي كه آن پيامبر به آنها وظيفه داشته، يكي هم اين بوده كه پيامبر آينده بعد از خودش را هم به مردم معرفي كند و اين جزء برنامه پيامبران بوده است .