"تنزيه الانبياء" نوشته است كه براي مطالعه در اين موضوع كتاب خوبي است .

حال روي اين فرض داستان آدم و حوا را چطور توجيه كنيم ؟ بنا بر حديثي كه قبلا خواندم روشن مي‌شود كه آنها مطمئن شدند و يقين كردند كه دستور قبلي خدا عوض شده، منتها اشتباه آنها اين بود كه به محض اين كه شيطان در دهان مار اصرار كرد و قسم خورد كه حكم خدا نسخ شده تسليم شدند.[1] و با اين فرض اين گناه نيست و ائمه (ع) هم فرمودند كه اين ترك اولي است، يعني بهتر بود كه اين كار را نكنند; و حتي گناه صغيره هم نيست ; و از اين جهت قرآن هم درباره حضرت آدم اين تعبير را دارد كه : (و لقد عهدنا الي آدم من قبل فنسي و لم نجد له عزما)[2] ما از پيش با آدم عهد كرديم و او يادش رفت و ما در او عزمي نديديم ; و لذا حضرت آدم جزو پيامبران اولوا العزم شناخته نمي شود.

نهي تحريمي و نهي تنزيهي

ما دو قسم نهي داريم : نهي تحريمي و آن اين است كه چيزي تحريم شود، ولي نهي تنزيهي اين است كه شارع بگويد اگر اين كار را انجام ندهي بهتر است و اين نهي كراهتي است ; با آن عقيده كه ما داريم كه پيامبران و ائمه (ع) بايد معصوم باشند اينجا مي‌گوييم كه اين نهي، نهي تنزيهي بوده و در حد حرمت نبوده است . در داستان حضرت آدم ناچاريم بگوييم كه نهي، نهي تنزيهي بوده است . به هرحال هر گونه گناه يا اشتباهي از پيامبران موجب سلب اعتماد از آنان خواهد شد.

اگر اشكال كنيد كه صرف دروغ نگفتن آنان در ابلاغ وحي كافي است هرچند خودشان به آن عمل نكنند، در جواب مي‌گوييم كسي كه به حرفهاي خودش عمل نمي كند در بين جامعه موقعيت و نفوذ معنوي پيدا نخواهد كرد، و پيامبران

---