در آن ديده شود جلوه گر شده، و مانند جريان آب از سرچشمه از طبع سرشار امام روان گشته است .

شما اگر بخواهيد حتي يكي از الفاظ و كلمات موزون سخنان نغز و زيباي امام را تغيير دهيد، خواهيد ديد كه چگونه فروغ و اصالت خود را از دست مي‌دهد.

در واقع مراعات سجع در "كلام علوي" يك ضرورت هنري آميخته با اسلوب ادبي است كه از طبع خلاق امام صادر شده، و اين به هم آميختگي آنچنان است كه گويي هر دو از يك سرچشمه روان گشته، و نثر را به صورت شعري زيبا درآورده كه داراي وزن و قافيه ويژه اي است و مفاهيم را آنچنان با ظواهر و الفاظ پيوند مي‌دهد و همگام مي‌سازد كه شيرين تر، جالب تر و بهتر از آن هرگز مقدور نيست .

البته همواره سخنوران و خطيبان بسياري در ميان اعراب بوده اند و "فن خطابه" يكي از هنرهاي ادبي آنان به شمار مي‌رود، و در دوران جاهليت و پس از آن در دوره اسلام همه با آن آشنا بوده اند; و بدون هيچ گونه شك و ترديدي بزرگترين خطيب دوران نبوت، خود پيامبر بود; ولي در دوره خلفاي نخستين و همه دورانهايي كه پس از آن آمده، به طور كلي و بدون هيچ گونه استثنايي هيچ كس در اين زمينه و با اين اسلوب به پايه و مقام امام علي (ع) نرسيده است . سخن روان و بيان نيرومند با همه شرايط طبيعي و هنري كه بايد در آن جمع باشد، نه تنها نزد علي بن ابيطالب (ع) جمع بوده بلكه از عناصر تشكيل دهنده وجود او به شمار مي‌رفتند. علاوه بر اينها اصولا خدا همه عوامل و علل تكميل كننده سخنوري و خطابه را در وجود امام به وديعت نهاده بود. خداي تعالي علي بن ابيطالب (ع) را با طبعي پاك، فطرتي سليم، ذوقي نيك، سليقه اي بلند و بلاغتي بي نقص امتياز بخشيده ; و با دانش بي نظير، استدلال نيرومند، قدرت اقناعي، و عظمت بي مانند در بديهه گويي او را بر همگان برتري داده بود.

بايد بر اينها افزود راستي و صدق را كه در سراسر وجود امام آكنده بود، و اندوخته هاي بيشمارش را كه در مورد جامعه و توده مردم و اخلاق آنها داشت، و همچنين ويژگي هايي را مانند انسان دوستي، مهر عميق، پاكدلي، سلامت روان، پاكي وجدان و بلندي هدف و ... .