استطاعت بدني و باز بودن راه و وسعت وقت

(مسأله 53) معتبر است در وجوب حج - علاوه بر استطاعت مالي - استطاعت بدني و بازبودن راه و وسعت وقت . پس بر مريضي كه قدرت رفتن به حج ندارد يا براي او حرج و مشقت زياد دارد واجب نيست خودش به حج برود; همچنين كسي كه راه براي او باز نيست يا پس از اينكه مال پيدا كرد وقت تنگ شده به گونه اي كه نمي تواند به حج برسد، برخودش واجب نيست . ولي در همه اين موارد اگر مأيوس است از اينكه خودش در آينده بتواند به حج برود و ممكن باشد كسي را به نيابت خود بفرستد، بنابر احتياط واجب بايد فورا ديگري را به نيابت خود به حج بفرستد.

و مي‌تواند "صرره" يعني كسي را كه تا حال به حج نرفته است نيز بفرستد. و اگر عذر او تاوقت فوت باقي بماند حج نايب از او كافي است ; ولي اگر عذر او برطرف شود و شرايط ديگر استطاعت نيز وجود دارد، بنابراحتياط واجب خودش هم حج را بجا آورد. و اگر اميد دارد كه خودش در آينده بتواند به حج برود در اين صورت واجب نيست كسي را به نيابت خود بفرستد; هر چند احوط است . و بنابر احتياط واجب بايد مال را براي سالهاي بعد حفظ نمايد، يعني عمدا تلف نكند; بلكه اگر مي‌داند عذر او برطرف مي‌شود واجب است مال را حفظ نمايد.

(مسأله 54) كسي كه از همه جهات استطاعت دارد و فقط وسائل رفتن را تهيه نكرده يا وقت حج نرسيده است، حق ندارد خود را از استطاعت خارج كند. و اگر كرد حج بر او ثابت و مستقر شده وبايد به هر نحو مي‌شود به حج برود; و اگر نتوانست نايب بگيرد.