فصل سوم‌

خصوصيات معنوى و اخلاقى‌

معظم له‌

زندگى كه توشه‌اش بندگى خدا باشد، حياتى ديگر مى‌شود، و براى خودش مفهوم ديگرى پيدا مى‌كند. اگر انسان اميدش فضل و كرم خدا شد. و تكيه‌گاهش خدا باشد و در مقابل عظمت خدا منقاد شود. و يقين پيدا كند كه اللّه (عز و جل) تنها مؤثر در عالم است، و عزيزكننده‌اى جز او نيست و ذليل‌كننده‌اى جز خدا نمى‌باشد. آنوقت است كه داخل مى‌شود در لجه بحر احديت الهى و واصل مى‌شود به رحمت واسعه خداوندگار و آثار قرب و روحانيت در چهره‌اش هويدا مى‌شود. و ربّ عزيز لباس عزت بر تن او مى‌پوشاند، و حب او را در دل مؤمنين مى‌اندازد. آنگاه تمام قلوب منقاد او مى‌شود.

آرى هر فردى كه در زندگى سوداى بندگى در سر داشته باشد و حلاوت محبت و ذكر خداوندى را بچشد تجليگاه اوصاف كمال و جمال خداوندى خواهد شد.

و مصداق حديث امام صادق مى‌شود كه فرمودند: العبودية جوهرة كنهها الربوبية ما فقد فى الربوبية وجد فى العبودية[1]

چنين بندگانى در قيامت شافع و در دنيا اسوه براى ديگران هستند. و همچون گلهايى هستند كه موجب عطرآگين شدن فضاى پيرامون خود هستند. و با چهره نورانى خويش ظلمت را از فراراه عاشقان فضل كمال به كنارى مى‌زنند. و به سرمنزل معبود مى‌رسانند.

[1]- مصباح الشريعة.