پيرى دگر كه خاطره‌اش دلجوست‌

وين محفل بزرگ، بنامِ اوست‌

پيرى كه بود، منظره‌اى از نور

رمزى ز عشق و پنجره‌اى از نور

گُل، جلوه‌اى ز عطرِ كلام اوست‌

گُلپايگان، شكُفته بِنام اوست‌

پيرى كه استوانه تقوا بود

روشنترين نشانه تقوا بود

چشم دل از دعاى شبش بيدار

باغِ شب از تهجّدِ او پُربار

او بلبلى ز باغِ شهيدان بود

خونين جگر ز داغ شهيدان بود

او بود از تعلقِ غير آزاد

جانش چون مَشربِ عُرفا آباد