خَم شده چون چرخ پشت ماهتاب‌

سر برهنه بر دميده آفتاب‌

كاروان عشق و دل بى‌پير شد

بيشه عرفان تهى از شير شد

خرقه خالى كرد شير پير ما

چيست ياران بعد از اين تدبير ما

روح ما از مُلك تن كوچيد و رفت‌

چون سپيده بر جهان خنديد و رفت‌

نرگس خورشيديش چون بسته شد

ما شكستيم او به حق پيوسته شد

نور حق بود و به نور حق رسيد

زين سبب از خاكيان دامن كشيد

خسته ما، درمانده ما، آواره ما

تا ابد شرمنده و بيچاره ما

واى بر ما زندگى را باختيم‌

آخر آن خورشيد را نشناختيم‌