آن عالم بزرگوار و محترم در تاريخ جمادى الثانى 1388 قمرى در سنين 88 سالگى دار فانى را وداع گفت و در ناحيه پيش روى مرحوم اقاى حائرى (به فاصله سه چهار متر) مدفون گرديد وى داراى سنگ مزار بزرگى است كه در ديوار، در كنار سنگ مزار مرحوم آية اللّه آقاى سيد ابو الحسن رفيعى قزوينى قرار دارد.

به خاطر دارم كه راجع به دفن ايشان در حول وحوش حرم مطهّر سخت‌گيرى و اشكالتراشى از ناحيه دستگاه و مأموران طاغوت ميشد و با آنكه خود ايشان قبرى را براى خود پيش‌بينى كرده و ظاهرا آنرا خريدارى نموده بودند بعد از درگذشت ايشان مخالفت مى‌كردند.

مرجع عاليقدر حضرت آية اللّه العظمى گلپايگانى مى‌فرمودند: به حضرت فاطمه معصومه سلام اللّه عليها عرض كردم: ايشان يك عمر پناهنده به شما بود و بدين مكان و نقطه رفت‌وآمد داشت اكنون او را محروم نسازيد، و بحمد اللّه خداوند اصلاح كرد و در آن مركز مقدس و نقطه خاصّى كه ذكر كرديم دفن شدند.

آثار قلمى طبع شده آقاى حاج ميرزا مهدى بروجردى‌

1- دردبى‌درمان. كه دو جزء است و چنانكه گذشت آراء و انظار اصلاحى خود را در آنجا آورده و چون دست‌اندركار اداره حوزه بوده‌اند نظراتشان قابل اهميت است.[1]

[1] مرحوم شيخ آقا بزرگ در كتاب الذريعه ج 8 چاپ سنه 1329 شمسى و 69 قمرى ص 61 اين كتاب ر ذكر كرده و ميگويد دو جلد از آن چاپ شده و بقلم حاج ميرزا محمود بروجردى نزيل قم است كه در بروجرد سنه 1300 متولد شده و مدّتى در سلطان آباد ساكن شده و با حاج شيخ عبد الكريم يزدى به قم مهاجرت كرده و تاكنون در قم ساكن است.

بايد توجه داشت كه اين عبارت ناقص است و صحيحش حاج ميرزا مهدى بروجردى فرزند حاج ميرزا محمود است.