نظريه خود دفاع مى‌كردند وليكن با تعابير اغراق‌آميز كه موجب وهن نظر مخالف باشد دفاع از رأى و نظر خود نمى‌كردند و اين مطلب از بارزترين خصوصيات تدريس معظم له بود.

9- داراى شرح صدر عجيبى بودند و اشكالات و ايرادات شاگردان را هر چند كم‌سابقه بودند تحمّل مى‌كردند و اين مطلب خصوصا در اين سالهاى اخير با در نظر گرفتن بار سنگين مرجعيت عامّه و تامّه و پيرى و ضعف مفرط ايشان راستى اعجاب‌انگير بود و اگر احيانا مثل مواقع كسالت- تند ميشدند كلمات زننده درباره طرف بكار نمى‌بردند بلكه در اينطور مواقع اجازه اصرار كردن روى اشكال را نمى‌دادند وگاهى از اوقات جمله‌ «انّا للّه و إنّا إليه راجعون» را به كار ميبردند كه ظاهرا مقصودشان آن بود كه اين‌گونه ايراد گرفتنها مصيب و بلا است.

10- وقت درس را به ذكر مطالب ديگر و مناسبات عرضى آن نمى‌گذراندند و غالبا تمامى وقت را صرف تحقيق در مسئله محلّ بحث مى‌نمودند و به مطالب خارج از محور بحثشان كمتر مى‌پرداختند.

11- بسيارى از اوقات، مطلب را يكسره نمى‌كردند بلكه مطالب و استدلالات را در طرف موافق و مخالف ذكر مى‌نمودند و شاگردان را در يك حالت انتظارى مى‌گذاشتند و نظرشان اين بود كه آنان خود به كار بيفتند و به نقطه اصلى برسند. حتى گاهى ديده شد كه از ابداء رأى و نظر خود هم ابا مى‌نمودند و اين خود موجب آن بود كه درس ايشان براى هر كسى قابل فهم نباشد. آرى درس معظم له، استعداد و تلاش مداوم ميخواست.

13- تدريس ايشان ممزوج با اخلاق و عرفان بود. بدين ترتيب كه:

الف: با ورود در مسجد كه محل تدريسشان بود اولا: نماز تحيّت مسجد را