تا شروع به صحبت ميكردم و صداى من بلند مى‌شد ايشان توجّه ميكردند كه من چه ميگويم.

نيز معظم له در سوم ربيع الثانى 1411 راجع به اينكه در وقت كسالت و بيمارستان در دوران تحصيل، مرحوم اقاى حاج شيخ برايشان جوشيده و دارو آورده بودند فرمودند:

ايشان طورى بودند كه طلبه‌اى كه خودش فهمبود و در درس صحبت مى‌كرد و اشكال مى‌نمود تشويق مى‌كردند.

و نيز فرمودند: مرحوم آقاى حائرى مدتى كه من در مدرسه فيضيه ساكن بودم مكرّر به حجره من مى‌آمدند و چون عصرها به فيضيه مى‌امدند مدّتى را در حجره من مى‌گذرانيدند زيرا اوبه طلبه خوش فهم علاقه داشت و او را تشويق مى‌كرد.

هم بحثهاى مرجع بزرگوار

يكى از آداب و رسوم جارى و متداول بين طلاب علوم دينى و محصلين حوزه‌هاى علميه اين است كه دو نفر يا سه نفر از آنان درس استاد و احيانا مطليى و يا كتابى را كه خود انتخاب مى‌كنند بين خودشان به بحث مى‌گذراند و يك روز اين يكى، مطالب را تشريح مى‌كند و توضيح ميدهد و روز ديگر آن ديگرى. و اين براى فهميدن مطالب، بسيار اثر دارد و از اينرو نوعا هر طلبه‌اى از طلاب در حوزه‌هاى داراى هم مباحثه‌اى است.

زعيم عاليقدر حضرت آية اللّه العظمى گلپايگانى نيز در دوران تحصيل داراى هم بحثيهاى عالى و خوش فهمى بوده‌اند كه ما در اينجا به نام سه نفر از آنان كه كاملا اطّلاع داريم اكتفا و بسنده مى‌كنيم.