همان اوقات، نيمه شعبان پيش‌آمد، مرجع بزرگ مى‌فرمودند: من نظرم اين بود كه جشنها را خيلى مفصل بگيرند و چراغانيها را به بهترين شكلى برگزار كنند ولى بعد شنيدم كه نظر آقاى خمينى اينست كه جشن گرفته نشود من در آن هنگام ديگر نظر خودم را دنبال نكردم.

آرى وقتى خدا منظور باشد جز اين نيست و قابل توجه است كه مرجع بزرگ نظرشان اين بوده كه مقاومت ملت مسلمان را در برابر جنايتهاى رژيم در قم و تبريز و جاهاى ديگرى نشان دهند كه حتى با وجود اينهمه شهيد و زخمى، ما حتى جشنهاى خود را هم برگزار مى‌كنيم و نظر امام اين بوده كه بدينوسيله بفهمانند كه ملت بر اثر جنايات رژيم، جشن و سرورى ندارد. و هر دو نظر مقدس است و اگر يكى از آندو به احترام ديگرى از نظر خود برگردد و آن را رها كند آنهم وجهه خدايى دارد.

در اين فترت و فاصله‌اى كه امام در فرانسه بودند كه دوران بسيار تاريك و مبهم و خطرناكى بود بختيار و ازهارى را با دو اعلانيه مفصل رسوا كردند كه شرح آن در كتب مربوطه آمده است.

در ورد امام به ميهن اسلاميمان، مرجع بزرگ نامه تبريك نوشتند متن نامه معظم له به امام برحسب آنچه اطلاعات پنجشنبه 19 بهمن 1357 آورده چنين است:

نامه حضرت آيت الله العظمى گلپايگانى به حضرت آيت اللّه العظمى خمينى‌

ارتش بايد به ملت ملحق شود

بسم اللّه الرحمن الرحيم‌

به عرض عالى ميرساند با ابلاغ سلام و تحيت خداوند متعال را شكر و سپاس مى‌گوييم كه نهضت مسلمانان را براى اعلاء كلمة اللّه پيروز و غالب‌