لازم الرعاية مى‌دانستند و هميشه بر نظم و آرامش جامعه اصرار مى‌كردند و بعضا در اعلاميه‌هاى خود به حفظ اصول حاكم در جامعه و مراعات آنها از طرف مردم اشاره كرده، در زمان دولت نامشروع به نخست‌وزير وقت- علم- چنين نوشته‌اند:

«... پيشرفت دولت و ملت در مقاصد مشروعه و تثبيت، بستگى و ارتباط كامل به احترام از اصول دارد و يگانه اصلى كه عزت و استقلال و ترقى مملكت و حفظ اصول ديگر بر آن مستقر است، منظور داشتن موازين اسلامى است و توقع از دولت اين است كه در مراعات تمام اصول، كمال جدّيّت و صراحت را اظهار و ملت را نيز به رعايت آن تشويق نمايند ...[1]».

اين بيانات اشاره دارند كه مجتهدين با استقلال ممالك اسلامى مخالفت نكرده‌اند، فرضا كه حاكم را حاكم جور و ظلم بدانند باز هم مخالفت نمى‌كنند، چرا كه به فرمايش حضرت على عليه السّلام «... و انّه لا بدّ للناس من امير بر او فاجر ...[2]» در اين مطالب اصل تشكيل حكومت مورد بحث واقع نشده است و اختلافى بر سر لزوم، ضرورت و وجود حكومت نيست، بلكه اختلاف نظر سر وضع و اجراى قوانين و

[1]- مركز اسناد انقلاب اسلامى، پيشين، ص 45.

[2]- نهج البلاغه، كلام 40.