استادش آيت اللّه شيخ عبد الكريم حائرى يزدى و شايد پيش از آن به تدريس سطوح عالى و بعدا به تدريس خارج فقه و اصول به طورى جدّى اشتغال ورزيده و پس از رحلت آيت اللّه بروجردى يكى از كسانى كه به عنوان مرجع تقليد مطرح شدند ايشان بود، كه كم‌وبيش در قم، تهران و شهرهاى ديگر و شايد بيشتر از همه‌جا در اصفهان مقلدانى پيدا كردند، ايشان سرپرستى حوزه علميه قم را به همراه دو تن از ديگر مراجع قم به عهده گرفتند و پس از درگذشت هريك از مراجع نجف اشرف بر تعداد مقلدين ايشان افزادوه گرديد تا اينكه بعد از رحلت امام خمينى قدّس سرّه و متعاقب آن فوت آيت اللّه العظمى خوئى قدّس سرّه ايشان به مقام مرجعيت عام شيعيان جهان نائل گرديد و جامعه مدرسين حوزه علميه قم وى را با آيت اللّه اراكى به عنوان مرجع تقليد معرفى كردند، اما آنچه مسلم بود اينكه سهم ايشان در كمك به حوزه‌هاى علميه قم و خدمات علمى و فرهنگى نسبت به جوامع اسلامى بيشتر از ديگران بوده است و آثار خبر به جاى مانده از اين مرجع بزرگ شيعه بسيار زياد بوده، چرا كه معظم له در دوره مرجعيت خود شرايط زمان، مكان و امكانات جامعه را در نظر مى‌گرفتند و نهايت احتياط را در ابراز فتاوى خود به كار مى‌بستند[1].

[1]- محمد واعظزاده خراسانى، پيشين، صص 173- 182، با كمى تغيير.