و معي أهلي و ولدي و غلمتي فأؤذّن و أقيم و أصلّي بهم، أفجماعة نحن؟ فقال نعم.

فقال: يا رسول اللَّه إنّ غلمتي يتبعون قطر السّحاب و أبقي أنا و أهلي و ولدي فأؤذّن و أقيم و أصلّي بهم أفجماعة نحن؟ فقال: نعم.

فقال: يا رسول اللَّه فإنّ ولدي يتفرّقون في الماشية، فأبقى أنا و أهلي، فأؤذّن و أقيم و أصلّي بهم، أفجماعة نحن؟ فقال نعم.

فقال: يا رسول اللَّه إنّ المرأة تذهب في مصلحتها و أبقى أنا وحدي، فأؤذّن و اقيم، أفجماعة أنا؟ قال: نعم، المؤمن وحده جماعة[1].

حديث 33-

محمّد بن يوسف از پدرش روايت مى‌كند، گويد: از امام باقر 7 شنيدم كه مى‌فرمود: جهنى [مردى از قبيله بنى جهينه‌] در مكّه نزد پيامبر اكرم 6 آمد و گفت:

اى پيامبر خدا! من در بيابان با همسر و فرزند و كودكانم اذان مى‌گويم و بر مى‌خيزم و با آنان نماز مى‌خوانم. آيا اين جماعت صحيح است؟ فرمود، بلى.

گفت: اى پيامبر خدا! كودكانم دانه باران را دنبال مى‌كنند[2]، و من و همسر و فرزندانم اذان گفته و با آنان به نماز بر مى‌خيزم. آيا چنين جماعتى صحيح است؟

فرمود: بلى.

باز گفت: اى رسول خدا! فرزندانم به دنبال چهار پايان پراكنده مى‌شوند، من مى‌مانم و همسرم، آنگاه اذان گفته و بر مى‌خيزم و با ايشان نماز مى‌خوانم. آيا اين‌

[1] الكافى: 3/ 371، ح 2- التهذيب 3/ 265، ح 69.

[2]- يا: به دنبال آب باران كه در گودالها گرد آمده مى‌روند.