احاديث را با ذكر سند- از استاد و مشيخه خود گرفته و همين طور سلسله سند حديث را تا پيشواى معصوم ادامه داده و به صورت معنعن‌[1] نقل و روايت مى‌كردند، تا ديگران را به مقام و موقعيت و اهميّت حديث و نقش سازنده آن، بيشتر آگاه سازند؛ و از طرفى با ادامه عنوان عدد «چهل» كه در آن ايهام و اشاره‌اى به صعود، بر فراز قلّه كمال معرفت و سير استكمالى عالى انسان و صيرورت و حركت فزاينده آدمى در پرتو الهام از سخنان اولياى الهى و سير و سلوك از طريق برنامه‌هاى آنان كه بمنزله دستور العمل مراد و مرشد كامل در منازل چهل‌گانه‌[2] طريقت است، زمينه وصول به حقايق معنوى را از طريق رهنمودهاى پيشوايان معصوم گوشزد مى‌نمودند.

[1]- روايت معنعن، روايتى را گويند كه: در سند آن، كلمه عن‌[ از] بيايد. مثلا فلانى از فلان و او از فلان ... نقل كرد.

[2]- از رسول خدا 6 روايت شده است كه فرموده:

ُ من أخلص للَّه أربعين صباحا ظهرت ينابيع الحكمة من قلبه على لسانه.

يعنى« هر كه چهل روز اخلاص در عمل ورزد، چشمه‌هاى حكمت از قلبش بر زبانش جارى گردد».( اصول كافى ج 2، ص 16).

قرآن كريم نيز اتمام و اكمال وعده خدا را با موسى در چهل شب بيان مى‌دارد: وَ واعَدْنا مُوسى‌ ثَلاثِينَ لَيْلَةً وَ أَتْمَمْناها بِعَشْرٍ فَتَمَّ مِيقاتُ رَبِّهِ‌( اعراف/ 142) يعنى« با موسى سى شب وعده گذاشتيم و آن را با ده شب ديگر تمام كرديم، تا آنكه وقت معيّن پروردگارش در« چهل شب» به سر آمد.

\sُ سحرگه رهروى در سرزمينى‌\z همى گفت اين معمّا با قرينى‌\z كه اى صوفى شراب آنگه شود صاف‌\z كه در شيشه بماند اربعينى‌\z گر انگشت سليمانى نباشد\z چه خاصيّت دهد نقش نگينى‌\z درونها تيره شد باشد كه از غيب‌\z چراغى بر كند خلوت‌نشينى‌\z ثوابت باشد اى داراى خرمن‌\z كه گر رحمى كنى بر خوشه چينى‌\z ره ميخانه بنما تا بپرسم‌\z مآل حال خود از پيش بينى‌\z نه حافظ را حضور درس خلوت‌\z نه دانشمند را علم اليقينى.\z\E