حديث 30-

از امام صادق 7 روايت شده است كه در باره آيه‌ فَمَا اسْتَكانُوا لِرَبِّهِمْ وَ ما يَتَضَرَّعُونَ‌[1] [نسبت به پروردگارشان فروتنى نكردند و به زارى در نيامدند]. فرمود:

تضرّع: [در اينجا] برداشتن دستها به دعاست.

و از امام كاظم 7 روايت شده است كه فرمود:

تبتّل: اين است كه كفّ دو دستت را به دعا بردارى.

ابتهال: اين است كه دستها را بگسترانى و پيش رو بدارى.

رغبة: اين است كه رو به قبله بايستى و كف دستها را مقابل صورتت به جانب آسمان بگيرى.

رهبة: اين است كه كف دو دستت را بگيرى و به جانب صورت بلند كنى.

و تضرّع: اين است كه دو انگشتت را حركت دهى و با آنها اشاره نمايى.

توضيح: مرحوم شيخ صدوق رضوان اللَّه تعالى عليه نقل مى‌كند:

بصبصة: اين است كه دو انگشت سبّابه‌ات را به جانب آسمان بردارى، حركت دهى و دعا كنى.

الحديث الحادى و الثلاثون-

و بالاسناد المقدم- إلى ابن بابويه قال: حدثنا أحمد بن محمّد المكتب قال: حدّثنا أحمد بن محمد بن الورّاق قال: حدّثني بشر بن سعيد بن قولويه المعدّل بالرافقة قال: حدّثنا عبد الجبار بن كثير التميمي، قال:

سمعت محمّد بن حرب الهلالي أمير المدينة يقول: سألت جعفر بن محمّد 7 فقلت: يا ابن رسول اللَّه في نفسي مسألة أريد أن أسألك عنها؟

[1] مؤمنون/ 76.