البسنى عافيتك و غشّنى برحمتك و جلّلنى كرامتك و قنى شرّ خلقك من الجنّ و الانس يا اللَّه يا رحمان يا رحيم)

خدايا ستم خود را به شب آوردم در حالى كه به عفو تو پناه مى‌برم و گناهانم را به شب آوردم در حالى كه به آمرزش تو پناهنده‌ام و ترسم را به شب آوردم در حالى كه به امن و امان تو پناه مى‌برم و ذلت و خواريم را به شب آوردم در حالى كه به عزت تو پناهنده‌ام و فقر و نيازمندى خويش را به شب آوردم در حالى كه به غنى و بى‌نيازى تو پناه مى‌برم و ضعف و ناتوانى خود را به شب آوردم در حالى كه به قوت و توانايى تو پناه مى‌برم و روى سياه و آلوده و فانى خويش به شب آوردم در حالى كه به وجه باقى و هميشگى تو پناهنده‌ام.

خداوندا بر من لباس عافيت بپوشان و با رحمت خويش مرا پوشيده بدار و با كرامتت مرا بزرگى بخش و از شر جن و انس حفظ فرما اى خداى يكتا و اى خداى بخشنده و مهربان.

در كتاب كلينى است كه:

(كان علىّ اذا امسى قال مرحبا باللّيل الجديد و الكاتب الشّهيد اكتبا بسم اللَّه ثمّ يذكر اللَّه عزّ و جلّ)

وقتى على (ع) روز را به شب مى‌آورد مى‌فرمود: آفرين به اين شب نو و نويسنده گواه. اى دو فرشته بنويسيد: بنام خدا، سپس خداى بلند مرتبه را ذكر مى‌كرد.

و با اسنادى كه دارم، روايت كرده‌ام از ابن عمير از امية بن على كه گفت: كسى كه در هر روز به هنگام غروب بگويد: