گفت از عيب خويش بى‌خبرى‌

زان ره از خلق، عيب ميجويى‌

گفتن از زشت‌رويى دگران‌

نشود باعث نكورويى‌

تو گمان مى‌كنى كه شاخ گلى‌

بصف سرو و لاله مى‌رويى‌

يا كه هم بوى مشك تاتارى‌

يا ز ازهار باغ مينويى‌

خويشتن بى‌سبب بزرگ مكن‌

تو هم از ساكنان اين كويى‌

ره ما گر كج است و ناهموار

تو خود اين ره چگونه مى‌پويى‌

در خود آن به كه نيكتر نگرى‌

اول آن به كه عيب خود گويى‌

ما زبونيم و شوخ جامه و پست‌

تو چرا شوخ تن نمى‌شويى‌