آنچه شايسته گفتن در مرگ فرزند است‌

سزاوار است آن كه فرزندش و يا يكى از نزديكانش از دنيا رفته است، خود را در جلوتر مردن وى چنين تسلّى دهد كه آن دو با هم، در سفر بودند، فرزندش به شهرى كه محل زندگى و وطن وى بود، زودتر رسيده است، و نبايد زياد تأسف بخورد، زيرا او نيز ديرى نخواهد پاييد كه به او خواهد پيوست، و ميان آن تفاوتى جز در جلو و عقب بودن نيست. مردن هم چنين است، و معناى مردن، جلو رسيدن به وطن است تا اين كه عقب مانده هم برسد! و هر گاه چنين عقيده‌اى داشته باشد، غم و زاريش كمتر خواهد بود، بخصوص كه در مرگ فرزند، اجر فراوانى نصيب آن كسى است كه خود را به هر وسيله تسلّى دهد و صبر كند.

پيامبر خدا 6 فرمود: جنين سقطشده‌اى را جلوتر بفرستم، براى من بهتر است تا صد سوار مجاهد در راه خدا را بعد از خود بجا گذارم (1)! پيامبر 6 سقط را نام برده است تا از مرتبه پايين به مرتبه بالايى برده شود، اگر نه كه اجر و پاداش به قدر موقعيتى است كه فرزند در دل انسان دارد.

گويند: يكى از فرزندان حضرت داود (ع) از دنيا رفت، و او سخت اندوهگين شد! به وى گفتند: نزد شما اين فرزند، معادل چه بود؟ گفت: تمام زمين پر از طلا! گفتند: پس همين قدر شما اجر و پاداش داريد.

پيامبر خدا 6 فرمود: كسى از مسلمانان سه فرزند از دست نمى‌دهد كه در مصيبت آنها صبر كند، مگر آن كه براى او سپرى در برابر آتش جهنم‌