دست دادن مال دنيا افسرده و متأسف باشى! نقل كرده‌اند كه رسول خدا 6 فرمود: هر كس به خاطر دنيا افسوس بخورد، به قدر مسافت يكماه به آتش دوزخ نزديك شده است (4). تو به خاطر از دست دادن چيزى متأسّفى، و باكى ندارى از اينكه به عذاب خدا نزديك شوى! آرى شايد تو به خاطر فزونى دنيايت، دينت را رها كرده‌اى، و خوشحالى كه دنيا رو به تو آورده، و از اين رفاه شادمانى! شنيده‌ايم كه پيامبر خدا 6 فرمود: هر كس دنيا را دوست بدارد، و خوشحال باشد، ترس آخرت از دل او بيرون شده است (5). شايد مصيبت گناهانت در نظر تو سهلتر از مصيبت كاستى دنياست! آرى ترس تو به خاطر از دست رفتن مال دنيا بيشتر از ارتكاب گناهان است، و شايد تو مردم را به قيمت خشم خدا مى‌خواهى راضى دارى! تا تو را احترام و تعظيم كنند. واى بر تو! شايد كوچك شمردن خداوند تو را در قيامت، سهلتر است در نظر تو از ناچيز شمردن مردم! شايد تو از مردم گناهانت را پنهان مى‌دارى و اهميّت نمى‌دهى كه خداوند مطّلع باشد! و گويا بى‌آبرويى نزد خدا از نظر تو سهلتر از رسوايى نزد مردم است! و گويا ارزش مردم براى تو بيشتر از خداست! گويند، حضرت عيسى (ع) با مردى همراه شد و فرمود: همراه تو خواهم بود، رفتند تا به كنار رودى رسيدند و نشستند و مشغول خوردن غذا شدند، سه قرص نان داشتند، دو نان را خوردند و يكى ماند. حضرت عيسى (ع) كنار رود رفت، تا مقدارى آب خورد و برگشت، ديد از آن نان خبرى نيست، به آن مرد گفت: نان را كى برداشت؟ گفت: نمى‌دانم، رفتند تا رسيدند به يك آهويى كه دو بچه نوزاد دنبال سرش بودند. حضرت عيسى (ع) يكى از آنها را طلبيد، نزد او آمد و او را ذبح كرد و بريان كرد، و ميل كردند، آنگاه به بچّه آهو خطاب كرد: به اذن خدا زنده شو! و او زنده شد و رفت، سپس به آن مرد فرمود: تو را به آن خدايى كه اين معجزه را نمود، بگو ببينم؛ گرده نان را چه كسى برداشت؟ گفت: نمى‌دانم. باز راه افتادند و رفتند به بيابان پر آبى رسيدند،