كردن آن است، به پيامبر اسلام و ديگر پيامبران، خرده گرفته‌اى و آنان را بر كم‌علاقگى به پارسايى نسبت داده‌اى. و هر گاه گمان كنى كه جمع آورى مال حلال بهتر از ترك آن است. اين تصور تو، به آن معناست كه پيامبر خدا 6 خير امّت را نمى‌خواسته، چون پيامبر آنها را از جمع آورى مال نهى كرده است، در اين صورت سوگند به خدا تو، بر رسول خدا دروغ بسته‌اى، زيرا آن گرامى دلسوز امت بوده و بر آنها مهربان و علاقمند بوده است.

گويند گروهى از اصحاب پيامبر 6 بودند، كه در حال خوشى سپاسگزار، و در ناخوشى، شكيبا و در هنگام رفاه، حمد و سپاس خدا را مى‌گفتند و براى خداوند خاشع بودند و از جاه‌طلبى و مال دوستى پرهيز مى‌كردند، از دنيا جز به مقدارى كه روا بود، برخوردار نبودند. و به لقمه‌اى از آن راضى بودند، و در دنيا اميدوار بودند، و بر ناگواريهاى آن بردبار، و تلخيهاى آن را همواره مى‌چشيدند و از نعمتها و خوشى آن كناره مى‌گرفتند.

نقل كرده‌اند كه بعضى از آنها چنان بودند كه وقتى دنيا به آنها رو آور بود، افسرده مى‌شدند و مى‌گفتند گناهى است كه مجازات آن بزودى خواهد رسيد.

اما وقتى كه فقر به آنها رو مى‌آورد، خوشحال مى‌شدند و مى‌گفتند مرحبا به شعار شايستگان! گفته شده است كه اگر بعضى از آنها مى‌ديدند از مال دنيا چيزى در خانه دارند، افسرده و غمگين مى‌شدند، وقتى چيزى نبود، خوشحال و شادمان بودند، به آنها مى‌گفتند: مردم وقتى كه چيزى ندارند، غمگين، اما وقتى كه چيزى دارند خوشحالند، شما چرا اين طور نيستيد؟ جواب مى‌دادند: وقتى كه ما نزد خانواده چيزى مى‌بينيم، ناراحت مى‌شويم، زيرا به آل محمّد 6 اقتدا نكرده‌ايم.

گويند، وقتى كه راه خوشى به روى آنها باز مى‌شد، ناراحت شده و دورى مى‌كردند، و مى‌گفتند: ما را به دنيا چه كار! و آن را نمى‌خواستند، بطورى كه گويى از آن مى‌ترسيدند، و وقتى كه گرفتارى به آنها رو مى‌آورد خوشحال شده و