بعد از من حسن امام است و بعد از حسن: حسين و بعد از حسين: على بن الحسين و اشاره به آن حضرت فرمودند و بقيه ائمه را يك يك فرمودند و محمّد بكرّات و مرّات شنيده بود امامت سيّد الساجدين را از برادرانش چگونه معارضه مى‌نمود با حضرت، على اى حال شك نداريم در آن كه محمّد به امامت آن حضرت معترف بودند.

و به اسانيد معتبره منقول است از كابلى و غير او كه قايل بودند به امامت محمّد مدّتى و چون از او سؤال كردند كه امروز امام زمان بر عالميان كيست محمّد گفت: امام من و امام عالميان حضرت على بن الحسين است و به نزد آن حضرت آمدند و معجزه ديدند و برگشتند و به امامت آن حضرت قايل شدند، و عامه نيز نقل كرده‌اند روايات و اشعار در اين باب، و از آن جمله مبرّد در كامل روايت كرده است و در صحيح از جابر جعفى منقولست، و ابيات سيد حميرى نيز در مناقب مسطور است و در كشى و مناقب ابن شهرآشوب و غيرهما منقولست.

حضرت مى‌فرمايند در اين وصيّت طولانى كه اى فرزند هر چه را ندانى مگو بلكه هر چه را دانى همه را مگو بسيار حقى كه نتوان گفت به سبب تقيه يا به سبب عدم قابليت طالب علم، زيرا كه حق سبحانه و تعالى بر هر يك از اعضاى تو چيزى چند واجب ساخته و حجّت بر تو تمام كرده است و ترا از آنها سؤال خواهد كرد و تذكير جوارح تو فرموده است كه فراموش نكند و همه را پند داده است و ترسانيده است و تاديب كرده است و ايشان را مهمل نگذاشته است، از آن جمله فرموده است كه متابعت مكن آن چه را ندانى به درستى كه فرداى قيامت از گوش و چشم و دل هر كس از هر يك سؤال خواهند كرد كه آيا آن چه به آن عمل كردى بچشم ديدى يا به گوش شنيدى تا