كه مشهور بود باسم مادر چون مادرش حضرت فاطمه زهرا نبود صلوات اللَّه عليهما، اى پسرك و كاف مرحمتست نه كاف تصغير كه حق سبحانه و تعالى از او خوشنود باد و او بزرگست و آن چه كيسانيه نسبت به او مى‌دهند كه دعوى امامت كرد از مكرهاى مختار است و او قايل بود به امامت حضرت سيد الساجدين و چون جميعى قايل بودند به امامت او او خواست كه حجة بر ايشان تمام كند بحسب ظاهر به نزد حضرت سيد الساجدين آمد چنانكه منقولست در صحيح از زراره و ابو عبيده از حضرت امام محمّد باقر صلوات اللَّه عليه كه چون حضرت سيد الشهداء با على مراتب جنّت خراميدند و حضرت سيد الساجدين به مكه معظمه آمدند محمّد بن حنفيّه رضي اللَّه عنه به حضرت گفتند اى پسر برادر مى‌دانى كه حضرت سيد المرسلين صلى اللَّه عليه حضرت امير المؤمنين را امام و وصى خود گردانيدند پس به حضرت امام حسن پس به حضرت امام حسين و الحال كه پدرت شهيد شد صلوات اللَّه عليه وصيت نفرمودند و من عم توام و بمنزله پدر توام و فرزند حضرت امير المؤمنينم و از تو بزرگ ترم و تو جوانى در ابتداء جوانى با من منازعه مكن در امامت و وصيت و بمن گذار حضرت فرمودند كه اى عم از خدا بترس و دعواى ناحق مكن و ترا نصيحت مى‌كنم كه اين دعوى مكن كه از جمله جاهلان خواهى بود.

اى عم به درستى كه پدرم پيش از آن كه متوجّه عراق شود مرا وصى و جانشين خود كرد و پيش از شهادت به يك ساعت باز وصيت فرمود و اينك سلاح رسول خدا 6 نزد منست و آن علامت امامت است زنهار كه متعرض اين امر مشو كه مى‌ترسم كه اگر اين اراده بكنى عمرت كوتاه شود و احوال دنيايت نيز پراكنده شود، به درستى كه حق سبحانه و تعالى وصيت و امامت را در