الاطاعه اوست پس به جانب دگر نظر فرمودند و فرمودند كه اين موضع خيمه دو منافق است كه ابو بكر و عمرند و در كافى واضحتر ذكر كرده است كه موضع خيمه ابو فلان و فلان است، و مصنف بعوض هر دو المنافقين نوشته است كه شيعيان منافقين بخوانند بتثنيه و سنّيان به جمع كه مشتبه باشد هر چند صدوق اين كتاب را در زمان پادشاهان شيعه نوشت، و در بلخ تصينف كرد اما در آنجا سنّيان نيز مى‌بودند و بنى عباس تسلّط داشتند بر پادشاهان ايران، تصريح به مطاعن آنها نمى‌توانستند كرد و در اثبات امامت مضايقه نمى‌كردند، و صدوق در مجلس پادشاه با سنّيان بحثى فاضلانه كرد و ايشان را ملزم گردانيد، و پادشاه بسيار محظوظ شد و وزير نيز اسماعيل بن عباد بود و شيخ ما ذكر مى‌كرد كه هفتاد قطار شتر كتب وزير را در سفرها مى‌كشيد و در وفت نقل حديث آواز او را جمعى به جمعى تا شش هفت دست مى‌رسانيدند از اطراف و ذكر كرده‌اند كه محدثان مجلس او سيصد هزار محدث بودند، و شهيد ثانى قريب باين درد را به حديث ذكر كرده است و با وجود اين اعتبار جرأت بر طعن چه جاى لعن شيخين نمى‌كردند و اين معنى بود كه حق سبحانه و تعالى مقدر فرموده بود كه پادشاهان صفويه انار اللَّه تبارك و تعالى برهانهم و انوار هم شايع سازند حشرهم اللَّه تعالى مع آبائهم و اجدادهم المعصومين بجاه محمد و آله الطاهرين. و با آن دو منافق سالم بود و مولاى ابو حذيفه و ابو عبيده جرّاح و اين چهار متفق عليهم‌اند و در روايات بسيار و تا بيست و پنج كس نيز وارد شده است كه چون منافقان شنيدند كه حضرت سيد المرسلين صلوات اللَّه عليه و آله در عرفات و در مسجد خيف در منا خطبه در نهايت فصاحت و بلاغت خواندند، و امر فرمودند به متابعت كتاب و عترت، و رئيس منافقين بلكه كافرين زيرا كه‌