شوند.

و در صحيح از زراره منقولست كه حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه عليه فرمودند كه هر گاه شخصى محصور شود هدى خود را بفرستد و چون خفتى در خود بيابد پس اگر گمان داشته باشد كه خود را مى‌تواند رسانيد برود به مكه پس اگر به مكه رسد پيش از آن كه هديش را نحر كرده باشد بر احرام خود بماند تا از مناسك همه فارغ شود و هديش را نحر كند جايز است بر او چيزى نيست، و اگر وقتى برسد كه هديش را كشته باشند لازم است كه سال ديگر حج يا عمره به جا آورد عرض نمودم كه اگر با احرام بميرد پيش از آن كه به مكه رسد حضرت فرمودند كه اگر اين حجش حج اسلام باشد و حج واجب خود را نكرده باشد به نيابت او حج و عمره مى‌كنند زيرا كه در ذمه‌اش قرار گرفته است.

پس ظاهر شد كه هر جا كه واقع شده است كه سال ديگر حج كند وقتى است كه اين منع در حج اسلام او واقع شده باشد يا بر سبيل استحباب است و هر جا كه در سال ديگر هدى را بفرستند به آن كه در آن سال نرسد خلاف است كه در وقت فرستادن اگر در آن حوالى باشد، و اگر دور باشد وعده مى‌دهد كه در فلان روز هدى مرا اشعار يا تقليد كنيد و از آن وقت كه مى‌فرستد يا اشعار و تقليد مى‌كند اولى اين است كه تا وقت وعده محل شدن در حكم محرم باشد خصوصا از زنان و آيا اين امساك واجبست يا مستحب خلافست چون بلفظ امر واقع شده است.

در صحيحه عالى السند معاوية بن عمار منقول است كه حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه فرمودند كه هر گاه وعده كرده باشد كه در روز عيد مثلا هدى بخرند و از جهة او بكشند و در واقع او محل شود و در آنجا