بعضى از اين عبارت از فقه رضويست و بعضى از موثقه سماعه و مجموع مضمون احاديث صحيحه معاوية بن عمار و غير اوست پس هر گاه شخصى قران كند حج و عمره را به آن كه در حال احرام بگويد كه‌ ان لم تكن حجّة فعمرة چنانكه گذشت و خواهد آمد يا آن كه و او بمعنى او باشد يعنى اگر با حج يا عمره يا هر دو قران كند هديى را كه اشعار و تقليدش كند و بيمار شود كه نتواند رفت هدى محل شدن از اين احرام را با هدى سياقى كه پيشتر رانده است هر دو را با اصحاب خود مى‌فرستد و محل نمى‌شود تا هدى او به محلش كه مكه است اگر احرام عمره باشد يا منى اگر احرام حج باشد برسد و چون اين هر دو هدى به محلش مى‌رسد اين محصور محل مى‌شود و به خانه خود مى‌رود و بر اوست كه سال ديگر حج كند و نزديكى با زنان نمى‌كند. تا اينجا عبارت فقه رضويست و ناتمام است، و در فقه تمام است كه نزديكى نمى‌كند تا سال ديگر حج كند و اگر مصدود شود از حج به سبب دشمن و محروم شده باشد سال ديگر حج مى‌كند و مصدود نزديكى به زنان مى‌كند و محصور نمى‌كند، و بقيه كلام صدوقست و مضمون تتمه صحيحه معاوية بن عمار است كه اولش مذكور شد و مضمون آن حديث اين است كه معاويه گفت سؤال كردم از آن حضرت صلوات اللَّه عليه از شخصى كه محصور شود به مرض و هدى خود را بفرستد حضرت فرمودند كه با اصحاب خود وعده مى‌كند پس اگر احرام حج است وعده روز عيد است و چون روز عيد مى‌شود تقصير مى‌كند و حلق بر او واجب نيست تا مناسك را به جا آورد و اگر احرام عمره باشد تخمين مى‌كند كه چه روز اصحابش داخل مكه معظمه مى‌شوند مثلا مى‌گويند كه روز دوشنبه داخل خواهيم شد و طلوع آفتاب يا اوّل ظهر روز سه شنبه اين هدى را خواهيم گشت پس چون‌