باب ما يجب على المتمتّع اذا وجد ثمن الهدى و لم يجد الهدى‌

(قال ابى رضى اللَّه عنه فى رسالته إليّ اذا وجدت ثمن الهدى و لم تجد الهدى فخلّف الثّمن عند رجل من اهل مكّة ليشتري لك فى ذى الحجّة و يذبحه عنك فان مضت ذو الحجّة و لم يشتر اخّره إلى قابل ذى الحجّة لأنّ ايّام الذّبح قد مضت)

اين بابى است در آن چه واجب است بر متمتع هر گاه بيابد بهاى هدى را و نيابد هدى را پدرم رضي اللَّه عنه در رساله كه بمن نوشته بود ذكر كرده است و عبارت فقه رضويست كه هر گاه بهاى هدى را بيابى و هدى بهم نرسد پس اگر در مكه معظمه مى‌ماند و هدى بهم مى‌رسد مى‌خرد و مى‌كشد در بقيه ذى الحجه و اگر حاج بيرون روند و نتواند ايستادن پس بگذار بهاى هدى را نزد شخصى از اهل مكه و احوط آنست كه عادل باشد كه اعتماد به او توان كرد تا آن كه بخرد از جهة تو در ماه ذى الحجه و ذبح كند از تو و اگر ذو الحجه بگذرد و نخرد تاخير كند تا ذى الحجه آينده زيرا كه ايام ذبح گذشت.

و بر اين مضمون حديث صحيح يا حسن كالصحيح حريز و صحيح بزنطى از نضر بن قرواش از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه منقولست و از اين جهت است كه تفسير آيه كرده‌اند «فَمَنْ لَمْ يَجِدْ» را به بهاى هدى و ليكن چون ظاهر آيه و احاديث متواتره دلالت مى‌كند بر عدم وجدان و آن اعم است از عدم ثمن يا عدم ذبيحه احوط آنست كه در چنين صورت سه روز روزه را بگيرد، در آن سه روز اگر هدى بهم رسد بخرد و بكشد و اگر بيرون آيد پيش از خروج شهر بهاى هدى را به عادل بسپارد تا از جهة او بكشند در اين سال يا سال ديگر و چون به خانه رسد هفت روز نيز روزه بدارد احتياطا و اللَّه تعالى يعلم‌