باب ما جاء في من خالف الرّمى او زاد او نقص‌

[استفاده از سنگ مستعمل‌]

(روى علىّ بن ابى حمزة عن ابى بصير قال قلت لأبي عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه ذهبت ارمى فاذا في يدى ستّ حصيات فقال خذ واحدة من تحت رجليك)

اين بابى است در رواياتى كه وارد شده است در كسى كه مخالفت كند رمى را يا زياد كند يا كم كند مرويست در موثق از ابو بصير كه گفت عرض نمودم به حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه كه رفتم كه سنگ ريزه‌ها را بيندازم بر جمره كه ديدم كه در دستم شش سنگ ريزه بود يكى از آنها افتاده بود حضرت فرمودند كه يكى ديگر از زير پايت بردار كه هفت شود و چون شرط است كه ابكار باشد غالب اوقات آنست كه آن چه در حوالى جمره است بكر نيست و ليكن چون اصل آنست كه آن را نينداخته باشند و اگر انداخته باشد به جمره نرسيده باشد، و ممكن است كه مراد اين باشد كه لازم نيست كه سنگ ريزه‌ها را از مشعر برچيده باشد اگر چه آن بهتر است و بعد از آن سنگ ريزه منى بهتر است و غرض حضرت اين باشد كه كل منى در زير پاى تست از هر جا كه خواهى بردار با آن كه صريح نيست كه نزد جمره ديده باشد بلكه ممكن است كه در راه جمره به آن جا رود ملاحظه كند يكى كم باشد و

(و فى خبر اخر و لا تاخذ من حصى الجمار الّذي قد رمى)