باب كراهة المقام عند المشعر بعد الافاضة

(روى ابان عن عبد الرّحمن بن اعين عن ابى جعفر صلوات اللَّه عليه انّه كرّه ان يقيم عند المشعر بعد الافاضة)

اين بابى است در مكروه بودن اقامت در مشعر بعد از روان شدن حاجيان در موثق كالصحيح كه حضرت امام محمد باقر صلوات اللَّه عليه كراهت داشتند كه كسى در مشعر بماند بعد از روان شدن مردمان. بلكه از احاديث بسيار ظاهر مى‌شود كه سنت است بار كردن و روانه شدن پيش از طلوع آفتاب و ليكن از وادى محسّر نمى‌گذرند تا آفتاب طالع شود و مستحب است كه امير حاج بر ابتداى مشعر الحرام متصل به وادى محسّر بايستد و نظر به كوه بر ابرش كه بالاى مسجد خيف است اندازد كه چون آفتاب بر او افتد روانه شود و مردمان از عقب روانه شوند و پيادگان هروله كنند در وادى محسّر و سواران شتران را تند ترك بدوانند تا صد قدم كه وادى محسّر است بعد از آن هموار بيايند تا به جايى كه فرو مى‌آيند در منى. و كيفيت نزول و دعاهاى عرفات و مشعر و منى و غير آن در باب سياق مناسك حج مفصلا خواهد آمد

(و لا يجوز للرّجل الافاضة قبل طلوع الشّمس و لا من عرفات قبل غروبها فيلزمها دم شاة)

و جايز نيست مرد را كه روانه شود از وادى محسّر پيش از طلوع‌