باب الحجّ من الوديعة

(روى سويد القلاء عن ايّوب بن حرّ عن بريد العجلىّ عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه قال سألته عن رجل استودعني مالا فهلك و ليس لولده شى‌ء و لم يحجّ حجّة الاسلام قال حجّ عنه و ما فضل فاعطهم)

اين بابى است در حج كردن از مال امانت شخصى كه نزد كسى باشد به چهار ده سند صحيح منقولست از بريد كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه از شخصى كه مالى را بمن به امانت داده باشد و بميرد و فرزندانش چيزى نداشته باشند و حجة الاسلام نكرده باشد يعنى داند كه حج بر او واجب شده است و قرار گرفته است و چون فرزندان چيزى ندارند گمانش اين هست كه فرزندان از جهة پدرشان حج نخواهند گرفت حضرت فرمودند كه تو به نيابت او حج كن يا حجى از جهة او واقع ساز اگر چه به نيابت ديگرى باشد و هر چه زياد آيد به ايشان ده. و ظاهر لفظ وجوبست نزد اكثر و تقييداتى كه مذكور شد روايت دلالت صريح بر آنها ندارد كه داند كه حجة الاسلام مستقر شده است به قرينه آن كه حجة الاسلام نكرده است و گمان قوى داشته باشد كه ورثه نخواهند كرد به قرينه آن كه فرزندان چيزى ندارند چون در حالت بى‌چيزى تقوى كمتر مى‌باشد، و آن كه حضرت فرمودند كه حج بكن از او ظاهرش آنست كه در مدينه از حضرت پرسيده باشد و حج از مسجد شجره بايد كرد نه از بلد موت‌