باب ما يجزى عن المعتق عشيّة عرفة من حجّة الاسلام‌

(روى الحسن بن محبوب عن شهاب عن ابى عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه فى رجل اعتق عشيّة عرفة عبدا له قال يجزى عن العبد حجّة الاسلام و يكتب للسّيّد اجران ثواب العتق و ثواب الحجّ)

اين بابى است در بيان مجزى بودن بنده مؤمن كه در عصر روز عرفه تا شام آزاد شود و هر چه پيشتر بهتر كه آن حج از حج اسلام مجزيست چون عمده حج موقفين است و آن چه ركن است از هر يك مسمّى است.

به اسانيد صحيحه منقولست از حضرت امام جعفر صادق صلوات اللَّه عليه در شخصى كه در عصر روز عرفه خود را آزاد كند حضرت فرمودند كه مجزى است از بنده حج اسلام و مى‌نويسند از جهة آقا ثواب آزادى او را و ثواب حجى كه بنده كرده است بى آن كه از ثواب او چيزى كم شود، و چون بلفظ عشيه وارد شده است تا نصف شبرا نيز عشيه گويند و موافق است با حديث آينده به آن كه وقوف مشعر را نيز اگر دريابد كافى خواهد بود. و جمعى شرط كرده‌اند استطاعت سابق و لا حقرا و بعضى لا حق را و بعضى تفصيل داده‌اند كه استطاعت شرط است اگر بازگشت داشته باشد به آن كه زن يا فرزند و امثال اينها در شهر آقا داشته باشد استطاعت رجوع به آن شهر شرط است و الّا فلا و چون روايات مطلق است مطلق گذاشتن آن اولى است‌

(و روى عن معاوية بن عمّار قال قلت لأبي عبد اللَّه صلوات اللَّه عليه‌