اگر نصر تو از ما گشته محبوس‌

بكش كيفر تو از اين قوم منحوس‌

ز بى‌يارىّ آن سلطان بى‌كس‌

فغان شد از حرم بر چرخ اطلس‌

دگر تيرى به شد پرّان ز لشكر

نهاد اندر دل شه داغ ديگر

به خون آغشت بو بكر حسن را

غمين گرداند شاه ذو المنن را

از آن يك تير مرغ روحش از تن‌

بدامان حسن بگرفت مسكن‌

چو ميدان شد تهى از ياور عشق‌

چو داور گشت يكتا داور عشق‌

به يك ساعت شد آن سلطان بى‌يار

چو حق تنها در آن دشت بلا بار

ز خون نوجوانان پهنه كين‌

چو گلزار جنان گرديد رنگين‌

به درد آمد دل آن عشق بى‌باك‌

به سوى نوجوانان گشت صد چاك‌

شد آن گردون سرادق سوى خرگاه‌

بدورش حلقه زن شد لشكر آه‌

روان گرديد شاه برگزيده‌

به سوى خيمه آن نو رسيده‌

همى پرسيد از احوال فرزند

بديدارش بدى بس آرزومند

پس از تيمار بيمار دل افكار

به شه شهزاده گفت اى شاه بى‌يار