8-

بعد از شهادت امام حسين 7 دو يا سه ماه از بامداد تا غروب آفتاب، مردم مى‌ديدند كه گوئيا ديوارها به خون آغشته‌اند.

تذكرة الخواص: 284، الكامل في التاريخ 3/ 301، البداية و النهاية 8/ 171، الفصول المهمّة: 179، اخبار الدّول: 109، إحقاق الحقّ 11/ 466- 467.

9-

بعد از شهادت امام حسين 7 اطراف آسمان سرخ فام گرديد، و آن سرخى، اشك آسمان (در عزاى آن حضرت) بود: كاسه‌اى زرّين از اموال آن حضرت به يغما رفت كه به خاكستر بدل گرديد، و ناقه‌اى از اموال او را نحر كرده، كشتند و ديدند كه در گوشت آن آتش بود- گوشتش تلخ بود-.

مقتل الحسين 2/ 90، تاريخ الاسلام 2/ 348، سير اعلام النبلاء 3/ 311، تفسير القرآن ابن كثير 9/ 162، تهذيب التهذيب 2/ 353، تاريخ دمشق 4/ 339، المحاسن و المساوى: 62 تاريخ الخلفاء: 80، إحقاق الحقّ 11/ 467- 469.

10-

تا شش ماه بعد از شهادت امام حسين 7 آفاق آسمان سرخ فام بود، و چيزى چون خون در آن پديدار بود.

تاريخ الاسلام 2/ 348، سير اعلام النبلاء 3/ 210، الصواعق المحرقة: 192، مجمع الزوائد 9/ 197، تاريخ الخلفاء: 80، مفتاح النجا خطّى، ينابيع المودّة: 322، اسعاف الراغبين:

215، إحقاق الحقّ 11/ 469- 470.

11-

پيش از شهادت امام حسين 7 هيچ سرخى در آسمان نبود، و بعد از شهادت ايشان چهار ماه هيچ زنى در روم حيض نمى‌ديد مگر آن كه به بيمارى پيسى گرفتار مى‌گرديد، سلطان روم به سلطان عرب نوشت: شما بايد پيامبر يا پيامبرزاده‌اى را كشته باشيد.