هزار سوار برخورد نمود.

حسين 7: آيا از ماييد يا عليه ما؟

حرّ: بلكه اى ابا عبد اللَّه، عليه شما.

حسين 7: «لا حول و لا قوّة الّا باللَّه العلىّ العظيم».

سخنان بسيارى ميان آنان گفته شد و آخر الامر حسين 7 فرمود: «حال كه بر خلاف نوشته‌ها و فرستاده‌هايتان نظر داريد، من از آن جا كه آمده‌ام بدان جا بازمى‌گردم».

حرّ و لشكرش با اين پيشنهاد مخالفت كرده مانع شدند. حرّ گفت: اى فرزند رسول اللَّه! راهى را در پيش گير كه به كوفه يا مدينه منتهى نگردد تا من نزد ابن زياد اعتذار جسته به اين كه شما با ما در راه مخالفت ورزيديد.

امام 7 از سوى چپ راه بحركت ادامه داد تا به عذيب الهجانات‌[1] رسيد.

گويد: در اين جا بود كه نامه ابن زياد به حرّ رسيد كه او را در مداراى با حسين 7 توبيخ و او را امر به تضييق و تنگ كردن عرصه بر امام كرده بود.

حرّ با لشكر متعرّض امام شده و مانع از ادامه سير او شدند.

حسين 7 فرمود: «مگر دستورت عدول از راه نبود»؟

حرّ گفت: چرا، و ليكن نامه امير است كه رسيده و فرمانم داده كه عرصه را بر تو تنگ كرده و بر من جاسوسى گمارده تا خواسته‌هاى امير را به اجرا در آورم.

راوى گويد: حسين 7 در ميان ياران خود برخاست و به ايراد خطبه پرداخت و بعد از حمد خداوندى يادى از جدّش فرموده و بر وى درود فرستاد و فرمود: «كار بر ما چنان شده كه مى‌بينيد، دنيا متغيّر گرديده، چهره نازيباى خود را به ما نشان مى‌دهد و خوبيهايش پشت كرده و بريده و نارسا استمرار دارد، و از آن چيزى جز ته جرعه‌

[1]- عذيب الهجانات نزديك عذيب القوادس و عذيب القوادس آبى است ميان قادسيه و مغيثه.

فاصله ميان آن با قادسيه چهار ميل است. جز اين نيز گفته شده. معجم البلدان 4/ 92.