نزديك بستر من قرار ده. پيامبر 6، بيش‌تر تربيت على را عهده‌دار بود و به هنگام شستشو على را پاكيزه مى‌گرداند و هنگام آشاميدن شير، آن را جرعه جرعه در كام على مى‌ريخت و به گاه خواب گهواره‌اش را آرام تكان مى‌داد و در بيدارى با او كودكانه سخن مى‌گفت و بر سينه حملش مى‌كرد[1] و مى‌فرمود: اين برادر، ولىّ، يار، برگزيده، اندوخته،

[1] شيخ محمّد بن شهرآشوب در« المناقب» 2/ 180 مى‌گويد:

« او در جايگاه وحى رشد كرد و در خانه قرآن تربيت يافت و در زمان زندگى پيامبر6 او را تا دم مرگ همراه بود. او با ديگر مردمان در سنجه نمى‌آيد، چرا كه گرامى‌ترين آن‌ها بود و در تبار و پاكترينشان در رستنگاه، و رگ و ريشه اصيل مى‌بالد، و اختر پاره درخشان نور مى‌افشاند و آموزش پيامبر هم كه تا جان ريشه مى‌دواند. پيامبر اكرم6 عهده‌دار تأديب على نمى‌شد و سرپرستى او را نمى‌پذيرفت و مسئوليت آموزش نيكوى او را به جان نمى‌خريد مگر از دو رو: يا بر پايه تيزهوشى خود و يا بر بنياد وحى الهى. اگر بر پايه تيزهوشى بوده باشد كه هرگز خطا نمى‌كند و گمانش بطلان نمى‌پذيرد، و اگر هم بر بنياد وحى الهى بوده باشد ديگر منزلتى والاتر از آن يافت نمى‌شود و از آن دليلى گوياتر بر فضيلت و امامت حضرت( ع) به چنگ در نمى‌آيد».

ابن ميثم بحرانى در« قواعد المرام»/ 183 مى‌گويد:

« كشمكشى در اين حقيقت نيست كه على در نهايت تيزهوشى و استعداد علمى بوده است، و پيامبر اكرم6 فرزانه‌ترين فرهيختگان، و على( ع) از آغازينه‌هاى كودكى خود تا گاه درگذشت پيامبر6 در خدمت حضرتش6 بوده است و شب و روز در ركاب آن حضرت6 به سر مى‌برد. در هر زمان بر پيامبر وارد مى‌شد، و اين براى هيچ يك از صحابه رخ نداده است، و روشن است كه اگر شاگرد از چنين تيزهوشى و آزمندى بر كسب دانش برخوردار باشد و استاد هم در نهايت فرزانگى و آزمندى در راهنمايى و آموزش شاگرد و پيوند ميان آن دو در همه اوقات حاصل باشد، اين شاگرد مى‌تواند در كسب دانش به جايگاهى بس سترگ دست يابد».

چه نيكو گفته است ابن شهرآشوب در« المناقب» 2/ 35:

« آيا او داناترين مردم نبوده است در حالى كه در خانه و مسجد در كنار پيامبر6 به سر مى‌برده وحى و مسائل پيامبر را مى‌نگاشته است و فتواهاى پيامبر6 را مى‌نيوشيده و آن چه مى‌خواسته از حضرتش6 پرسش مى‌كرده است؟».