پرسش كردند كه آدم از خداوند دريافت و خداوند توبه او را پذيرفت. حضرت فرمود: از خداوند خواست تا به حق محمّد و على و فاطمه و حسن و حسين كه توبه‌اش را بپذيرد و خداوند نيز توبه او را پذيرفت‌[1].

[1] شيخ محمّد حسن مظفّر در دلائل الصدق 2/ 138- 139 مى‌گويد:

« دلالت اين آيه با تفسير آن در پرتو اين احاديث در امامت امير المؤمنين( ع) روشن‌تر از آن است كه به سخنى نياز داشته باشد، زيرا توسّل شيخ پيامبران به محمّد و خاندان او در تعليم خداوند سبحان، در حالى كه محمّد و خاندان او[ به نسبت حضرت آدم‌] در آخر زمان مى‌زيسته‌اند و اين كه حضرت آدم از پيامبران بزرگى چشم فرو بسته كه نزديكى زمانى بيش‌ترى به او داشته‌اند، خود بزرگترين دليل است در برترى ايشان بر همه جهانيان و دورى آن‌ها از هر گونه لغزشى، اگر چه مكروهى بوده باشد، چه، آدم با ارتكاب امر مكروهى عصيان كرد. صحيح نيست در توبه از هر ارتكابى به اين خاندان توسّل جست مگر آن كه آن‌ها نه گناهى مرتكب شده باشند و نه تنها به مكروهى دامن آلوده باشند، پس ناگزير بايد خلافت در خاندان پيامبر باشد، چرا كه آن‌ها بر پيامبران فضيلت دارند و در ميان ديگر آحاد امّت پيامبر6 از عصمت برخوردارند، و چگونه كسى مى‌تواند از هر لغزشى در امان باشد كه مأموم ديگر مردمان است، به ويژه كسى كه بيش‌تر عمرش را به شرك و بت‌پرستى سر كرده باقيمانده عمرش را با گريز از جنگ و طغيان سپرى كرده باشد.

نيز بنگريد به: خصائص ابن بطريق/ 113.