سرزنش وليد بن مغيرة
260- وليد مرا به بلاى بزرگ تهديد مى‌كند. به او گفتم: من پسر أبي طالب هستم.

261- من پسر شخصيت رودخانه مكه و مدينه (وادى عقيق) و خانه كعبه از دودمان غالب مى‌باشم.[1]

262- گمان مكن كه از وليد مى‌ترسم و گمان مدار كه از او وحشت كرده باشم.

263- آى پسر مغيره من مردى سخاوتمند، دست‌باز با شمشيرى آبديده هستم.

264- زبانم براى كينه‌وران دراز و نسبت به دوستان كوتاه است.

265- با مخالفت نسبت به پيامبر 6 ضرر كرديد، از كسى عيب مى‌گيريد كه هيچ عيبى ندارد.

266- مى‌گوئيد در ارتباط با خدا (از طريق جبرئيل) دروغ مى‌گويد، خدا لعنت كند دروغگو را.

سرزنش از ابى لهب‌
267- آى همنشين آتش بريده باد دو دستت تو آى أبو لهب، نابود باد صخره‌

[1]- على بن أبي طالب بن عبد المطلب بن هاشم بن عبد مناف بن قصى بن كلاب بن مرة بن كعب ابن لوى بن غالب. و امام( ع) كه از ميان اجداد خود نام غالب( پيروز) را آورده بخاطر تفأل براى پيروزى بر وليد بوده است.