عميق به إسلام كشانيده مى‌شدند و از سوى ديگر قسمتى از عبارت‌هاى قرآن داراى قافيه‌هاى شعرى بود، دشمنان إسلام پيامبر خدا 6 را متهم به شاعرى و جنون كردند كه (العياذ باللّه) از روى خواب و خيال و جنون حرف مى‌زند[1].

آنانكه از رشد فكرى براى مردم وحشت داشتند،

آنانكه منافع خود را با بعثت پيامبر 6 در خطر مى‌ديدند،

و آنانكه از شعور مردم به تنگ آمده بودند، محمد 6 را به جنون، جادو و شعر متهم ساختند!!

منظور آنان انتقاد از شعر و شاعرى نبود بلكه مى‌خواستند بگويند محمّد 6 با خداى جهان ارتباط ندارد. او طبع بخصوصى دارد كه به هنگام لزوم مطلب‌ها را مثل شاعران به هم مى‌بافد!!

شعر و محمّد 6‌

آنجا كه عظمت محمّد 6 در معرض خطر قرار گرفته است،

آنجا كه محمّد 6 را متهم به درس خواندن پيش يهود كرده و خطنويسى و آموختن علم را به آنحضرت نسبت مى‌دهند،

آنجا كه شاعرى براى محمّد 6 معنائى ديگر مى‌دهد، خداى عزيز بدفاع صريح از پيامبرش برخاسته مى‌گويد:

«پيش از نزول قرآن، نه كتابى خوانده بودى و نه خطّ نوشته بودى كه حالا كجروان به ترديد بيفتند»[2].

«ما به محمّد 6 شعر نياموختيم، سزاوار محمّد 6 هم نيست كه با شعر و شاعرى سروكار داشته باشد. محمد 6 فقط ذكر و قرآن ناطق است»[3].

[1]- سوره انبياء آيه 5« ... بَلْ هُوَ شاعِرٌ ...» سوره طور آيه 30« ... أَمْ يَقُولُونَ شاعِرٌ ...»

[2]- سوره عنكبوت آيه 48« ... وَ ما كُنْتَ تَتْلُوا مِنْ قَبْلِهِ ...».

[3]- سوره يس آيه 69« وَ ما عَلَّمْناهُ الشِّعْرَ وَ ما يَنْبَغِي لَهُ ...».