هيچ بنده‌اى با اصرار و پافشارى بر گناه از گناه بيرون نرفته است و هيچ بنده‌اى جز با اقرار و اعتراف بر گناهش از گناه خارج نگشته است.

760- امام صادق 7 فرمود: كسى كه مرتكب گناهى شده باشد پس از آن بداند كه خداوند بر گناه او واقف است اگر بخواهد مى‌تواند او را كيفر دهد و اگر بخواهد مى‌تواند او را ببخشايد، چنين كسى اگر چه طلب مغفرت هم نكند خداوند از گناهش در مى‌گذرد.

761- امام صادق 7 فرمود: همان خداوند بنده‌اى را كه پس از ارتكاب گناهى بزرگ دست خواهش بخشايش به سوى او دراز كند دوست مى‌دارد و بنده‌اى را كه انجام گناهى كوچك را سبك مى‌شمارد دشمن مى‌دارد.

762- امام صادق 7 از پدر بزرگوارش 7 و ايشان از پدران خود: و آنان از رسول خدا 6 و ايشان از جبرئيل 7 روايت فرمود كه: خداى عزّ و جلّ فرموده است:

كسى كه مرتكب گناهى خواه كوچك يا بزرگ گردد در حالى كه نداند كه مى‌توانم او را عذاب كنم يا ببخشايم هرگز آن گناه را بر او نمى‌بخشم و كسى كه گناهى كوچك يا بزرگ را مرتكب شود و بداند كه عذاب نمودن يا چشم پوشى از او در دست من است از گناهش در مى‌گذرم و او را مى‌بخشايم.

763- امام باقر 7 فرمود: همانا خداوند مردى صحرانشين را به خاطر دو جمله كه در دعايش به خداوند عرض كرد، آمرزيد آن دو جمله اين بود: «خداوندا اگر مرا عذاب كنى من سزاوار عذابم و اگر بر من ببخشايى تو اهل بخششى» خداوند نيز بر او بخشيد.

764- امام صادق 7 فرمود: پيامبر 6 فرموده است: خداوند عزّ و جلّ فرمود:

كسى كه مرتكب گناهى شود پس بداند كه عذاب كردن و عفو كردنش تنها به دست من است، او را مشمول عفو خود قرار مى‌دهم.

83- باب وجوب پشيمانى بر گناهان‌

765- امام صادق 7 فرمود: كسى كه نيكوكارى‌اش او را شادمان كند و بدى‌اش وى را بد حال گرداند چنين كسى مؤمن است.

766- امام صادق 7 فرمود:

به راستى كه [گاه باشد كه‌] مردى مرتكب گناهى مى‌شود پس خداوند او را به سبب گناهش‌