54- باب وجوب ياد كردن خداوند در هنگام خشم‌

538- امام صادق 7 فرمود: خداى عزّ و جلّ به يكى از پيامبرانش وحى فرستاد كه: اى فرزند آدم! مرا در هنگام خشمت ياد كن تا من نيز تو را در هنگام خشمم ياد كنم و تو را در زمره كسانى كه نابودشان مى‌سازم نابود نگردانم و به اينكه من انتقامت را از دشمنت بستانم راضى و خوشنود باش زيرا انتقام‌گيرى من براى تو بهتر است از اينكه خودت دست بكار شوى و انتقام خود از وى بستانى.

539- و در حديث ديگرى اضافه نموده است كه: و هر گاه مورد ستمى قرار گرفتى به انتقام‌گيرى من از آن ستمكار خوشنود باش زيرا انتقامى كه من به نفع تو مى‌گيرم بهتر از انتقامى است كه تو خود مى‌گيرى.

540- اسحاق بن عمّار گويد: از امام صادق 7 شنيدم كه مى‌فرمود: همانا در تورات نوشته شده است كه: اى فرزند آدم! مرا در هنگام خشمت به ياد آور تا تو را در هنگام خشمم به ياد آورم پس تو را در زمره هلاك‌شوندگان به هلاكت نمى‌رسانم و هر گاه مورد ستمى قرار گرفتى به انتقام من از دشمنت خوشنود باش زيرا انتقامى كه من به نفع تو از وى مى‌كشم بهتر از انتقامى است كه تو خود مى‌گيرى.

55- باب حرام بودن حسد و وجوب دورى از حسد و عدم حرمت غبطه‌

541- امام باقر 7 فرمود: همانا [گاه باشد كه‌] مرد كوچكترين تندى و تيزى خشم را به جاى مى‌آورد و در نتيجه كارش به كفر مى‌انجامد و همانا حسد ايمان را مى‌خورد همچنان كه آتش هيزم را مى‌خورد.

542- امام صادق 7 فرمود: همانا كه حسد ايمان را مى‌خورد چنان كه آتش هيزم را مى‌خورد.