- تا آنجا كه فرمود:- اگر مى‌توانى كه از خانه‌ات بيرون نروى چنين كن زيرا بر تو سزاوار است كه در بيرون رفتنت به غيبت نيفتى و دروغ نگويى و حسد نورزى و ريا و خودنمايى نكنى و ظاهرسازى ننمايى و چاپلوسى نكنى، وه كه خانه چه كنج عزلت خوبى براى مسلمان است كه در آن جلو چشم و زبان و نفس و عورت خود را مى‌گيرد [و آنها را از ارتكاب گناه باز مى‌دارد].

512- مردى به امام صادق 7 عرض كرد: فدايت شوم، مردى از شيعيان هست كه به امامت شما آگاه است ولى پيوسته در خانه‌اش مى‌ماند و طالب شناخت هيچ يك از برادرانش نيست. حضرت فرمود: چنين كسى چگونه در دينش فهم پيدا مى‌كند؟ 513- امام موسى بن جعفر 7 در حديثى طولانى فرمود: اى هشام! صبر نمودن بر تنهايى نشانه توانايى عقل است پس كسى كه خداوند را درك كند از اهل دنيا و ميل‌كنندگان به دنيا كناره‌گيرى مى‌كند و به آنچه كه در نزد خداوند است رغبت و ميل پيدا مى‌كند و خداوند مونس وحشت او و همدم تنهايى او مى‌شود و در هنگام فقر، غناى او به خداوند است و بدون اينكه قوم و قبيله‌اى داشته باشد خداوند عزّت دهنده اوست.

514- فضيل گويد: از امام صادق 7 شنيدم كه فرمود: خوشا به حال هر بنده نكوهش‌كننده [كه نفس خويش را همواره بر دنياطلبى ملامت كند] و پيش از آنكه مردم او را بشناسند مردم را بشناسد.

515- امير المؤمنين 7 در حديثى فرمود: خوشا به حال كسى كه در خانه خود بماند و خرده‌نان خود را بخورد و بر گناهش بگريد و نفسش از او در سختى باشد و مردم از او در راحتى باشند.

516- امام صادق 7 از پدرانش و ايشان از على 7 روايت كنند كه فرمود: سه چيز است كه مايه نجات است: زبانت را نگاه دارى و بر گناهت گريه كنى و خانه‌ات براى تو فراخ باشد [و به خاطر رفتار خود يا خانواده‌ات از خانه خود گريزان نباشى‌].

(مرحوم شيخ حرّ عاملى گويد: وجه جمع بين اين اخبار و اخبارى كه از رهبانيّت و بريدن از مردم نهى مى‌كنند اين است كه اخبار اين باب چنان كه در عنوان باب گذشت بر مواردى حمل مى‌شود كه دورى از مفاسد معاشرت با ديگران براى شخص دشوار است).