و با يك ديگر در باره گناهان كبيره و نظر معتزله كه گناهان كبيره بخشيده نمى‌شوند گفتگو مى‌كرديم پس امام رضا 7 فرمود: امام صادق 7 فرموده است كه: قرآن بر خلاف نظر معتزله نازل شده است زيرا خداوند عزّ و جلّ فرموده است: «و همانا پروردگارت داراى مغفرت است و مردمان را بر ظلم و ستمشان مى‌بخشايد»[1].

467- جندب غفارى گويد: رسول خدا 6 فرمود: به راستى كه روزى مردى گفت:

سوگند به خدا كه فلانى را خداوند نمى‌بخشايد پس خداوند عزّ و جلّ فرمود: اين كيست كه بر من سوگند مى‌خورد كه فلانى را نمى‌بخشم؟ من فلانى را بخشيدم و به خاطر سخن اين شخص عملش را باطل و ناچيز نمودم.

468- از امام صادق 7 در باره گفتار خداى تعالى كه مى‌فرمايد: «خداوند غير از شرك را براى هر كه بخواهد مى‌بخشايد»[2] پرسيده شد كه آيا گناهان كبيره هم در اين استثنا داخل هستند؟ (يعنى خداوند آنها را نيز مى‌بخشد؟) حضرت فرمود: آرى.

48- باب تحريم پافشارى نمودن بر گناه و وجوب مبادرت نمودن به توبه و استغفار

469- ابى بصير گويد: از امام صادق 7 شنيدم كه فرمود: نه سوگند به خداوند كه خدا در صورت اصرار و پافشارى [بنده‌اش‌] بر انجام معصيتى از معاصى هيچ طاعتى از طاعات وى را نمى‌پذيرد.

470- از امام صادق 7 روايت است كه: رسول خدا 6 فرمود: از نشانه‌هاى شقاوت و تيره‌روزى عبارت است از: خشك شدن چشم از اشك [و نگريستن‌] و سنگدلى و زيادى حرص در طلب دنيا و پافشارى نمودن بر انجام گناه.

471- امام صادق 7 فرمود: با وجود اصرار و پافشارى بر گناه ديگر گناهى صغيره نيست و با استغفار نمودن كبيره‌اى باقى نمى‌ماند.

472- امام باقر 7 در باره گفتار خداى عزّ و جلّ كه مى‌فرمايد: «و اصرار نكردند بر آنچه انجام مى‌دادند و آنان مى‌دانند»[3] فرمود: اصرار نمودن بر گناه اين است كه مرتكب گناهى شود و پس از آن نه استغفار كند و نه با خود در باره توبه كردن سخن گويد چنين كارى اصرار است.

[1]- رعد/ 8.

[2]- نساء/ 52.

[3]- آل عمران/ 130.