463- امام باقر 7 در حديث اسلام و ايمان فرمود: و ايمان كسى دارد كه شهادت به وحدانيّت خداوند دهد و خداوند را با گناهى كه خدا وعده آتش بر آن داده است ديدار نكند. ابو بصير عرض كرد: فدايت شوم كداميك از ما خداوند را با چنين گناهى ديدار نمى‌كند؟ حضرت فرمود: اين گونه نيست كه تو فكر مى‌كنى بلكه مراد من اين است كه خداوند را با گناهى كه او وعده آتش بر آن داده است ديدار نكند در حالى كه از آن گناه توبه نكرده باشد.

464- سهل بن يسع گويد: امام رضا 7 شنيد كه يكى از يارانش مى‌گويد: خداوند لعنت كند كسى را كه با على 7 جنگيد. حضرت به او فرمود: بگو: بجز كسى كه توبه نمود و خود را نيكو كرد. سپس فرمود: گناه كسى كه به على 7 پشت نمود و توبه نكرد از گناه كسى كه با او جنگيد و سپس توبه كرد بزرگتر است.

465- محمد بن ابى عمير گويد: از امام موسى بن جعفر 7 شنيدم كه مى‌فرمود: هر كس از مؤمنين از گناهان كبيره دورى كند در مورد گناهان صغيره از او بازخواست نمى‌شود خداوند تعالى مى‌فرمايد: «اگر از گناهان كبيره‌اى كه از ارتكاب آنها نهى شده‌ايد دورى كنيد از گناهانتان در مى‌گذريم و شما را در محلّى ارجمند وارد مى‌سازيم»[1] راوى گويد: عرض كردم پس شفاعت براى چه كسانى است؟ حضرت فرمود: پدرم از پدران بزرگوارش و آنان از على 7، روايت نمود كه رسول خدا 6 فرمود: به راستى كه شفاعت من شامل كسانى از امّتم مى‌گردد كه اهل ارتكاب گناهان كبيره بوده‌اند امّا نيكوكاران كه چيزى بر عليه آنان نيست. ابن ابى عمير گويد: عرض كردم: اى فرزند رسول خدا چگونه شفاعت شامل اهل كبائر مى‌گردد و حال اينكه خداى تعالى مى‌فرمايد: «و شفاعت نمى‌كنند مگر براى كسى كه برگزيده و مورد رضايت است»[2] و كسى كه مرتكب گناهان كبيره مى‌گردد برگزيده نيست. حضرت فرمود: اى ابا احمد! هيچ مؤمنى نيست كه گناهى انجام دهد جز اينكه آن گناه او را ناراحت مى‌سازد و بر گناه خويش پشيمان مى‌گردد و رسول خدا 6 فرموده است كه: براى توبه كردن پشيمانى كافى است و فرمود: كسى كه نيكى‌اش او را شادمان سازد و بدى‌اش وى را بد حال گرداند چنين كسى مؤمن است پس كسى كه بر گناهى كه انجام مى‌دهد پشيمان نشود مؤمن نمى‌باشد و شفاعت نمودن او لازم نيست- تا آنجا كه فرمود:- پيامبر اكرم 6 فرمود: با وجود استغفار گناه كبيره‌اى باقى نمى‌ماند و در صورت اصرار و پافشارى صغيره‌اى نخواهد بود (زيرا اصرار بر گناه صغيره خود گناه كبيره است).

466- ابراهيم بن عباس گويد: در مجلس امام رضا 7 بودم‌

[1]- نساء/ 36.

[2]- انبياء-/ 29 و 30.