358- امام باقر 7 فرمود: همه گناهان سخت‌اند و سخت‌ترين آنها گناهى است كه [در طول انجام آن‌] گوشت و خون بر اساس آن بر بدن شخص روييده باشد زيرا گناهكار يا مورد رحمت حق قرار مى‌گيرد و يا عذاب مى‌شود و بهشت جايگاهى است كه تنها كسى كه پاكيزه است به آن داخل مى‌گردد.

359- امام صادق 7 فرمود: رسول خدا 6 فرموده است: به راستى كه بنده به خاطر گناهى از گناهانش يك صد سال محبوس و زندانى مى‌شود و او از درون زندان خود به همسرانى كه در بهشت براى او وجود دارند مى‌نگرد كه چگونه آنان مشغول تنعّم و بهره بردن هستند.

360- امام رضا 7 فرمود: امير المؤمنين 7 فرمود: در حالى كه اعمال ننگين و رسواكننده‌اى را به جاى آورده‌اى دندانت را به خنده آشكار مكن و زمانى كه مرتكب بديها شده‌اى از عذاب شبانگاهى ايمن مباش.

361- امام باقر 7 فرمود: هيچ مصيبتى به بنده نمى‌رسد مگر به خاطر گناهى، و آنچه خدا از آن در مى‌گذرد بيشتر است.

362- امام صادق 7 فرمود: پدرم مى‌فرمود: هيچ چيزى مانند گناه قلب را تباه نمى‌كند زيرا قلب پيوسته به گناه تن در مى‌دهد تا جايى كه گناه بر قلب چيره و غالب مى‌شود و قلب را دگرگون مى‌سازد.

363- امام باقر 7 فرمود: به راستى كه بنده گناه مى‌كند پس در نتيجه، رزق و روزى از او دور مى‌شود و كناره مى‌گيرد.

364- امام صادق 7 فرمود: به راستى كه گناه باعث محروم شدن بنده از روزى مى‌شود.

365- امام باقر 7 فرمود: همانا مرد گناه مى‌كند در نتيجه رزق و روزى از او دور مى‌شود، و سپس اين آيه را تلاوت فرمود: «آنگاه كه سوگند ياد نمودند كه آن باغ را صبحگاهان مى‌بريم و ان شاء اللَّه نگفتند پس در حالى كه ايشان در خواب بودند طواف‌كننده‌اى از جانب پروردگارت بر آن باغ طواف نمود [و آن را نابود ساخت‌]»[1].

366- ابى بصير گويد: از امام صادق 7 شنيدم كه مى‌فرمود: هر گاه مرد مرتكب گناهى شود در قلب او نقطه سياهى ظاهر مى‌شود پس اگر توبه نمود آن سياهى محو مى‌شود ولى اگر بر گناهش افزود بر آن سياهى نيز افزوده مى‌شود

[1]- قلم/ 18 و 19 و 20.