335- امير المؤمنين 7 فرمود: كسى كه در عيب خويش انديشه كند از عيب‌جويى ديگران باز مى‌ماند و كسى كه به روزى خداوند خوشنود باشد بر آنچه كه از دست داده است غمگين نمى‌شود- تا آنجا كه فرمود- و كسى كه در عيبهاى مردمان بنگرد سپس آن عيوب را براى خويش بپسندد چنين كسى نادان واقعى است.

336- امير المؤمنين 7 فرمود: بزرگترين عيب آن است كه آنچه را كه مانند آن در خود توست عيب بشمرى.

337- محمد بن اسماعيل از يكى از مردانش نقل مى‌كند كه گفت: از امام صادق 7 شنيدم كه مى‌فرمايد: هر گاه ديديد كه بنده‌اى گناهان مردمان را جستجو مى‌كند و گناهان خويش را فراموش كرده است بدانيد كه او فريب خورده و مورد مكر [شيطان‌] واقع شده است.

338- رسول خدا 6 فرمود: در شهر گروهى بودند كه عيوبى داشتند امّا از بيان عيوب ديگران ساكت ماندند خداوند نيز مردم را از بيان عيوب آنها ساكت كرد پس آنان مردند در حالى كه در نزد مردم عيبى براى ايشان وجود نداشت و در شهر گروهى بودند كه عيبى نداشتند امّا در مورد عيوب مردم سخن مى‌گفتند خداوند نيز براى آنان عيبهايى ظاهر ساخت كه پيوسته تا زمانى كه مردند به آن عيبها شناخته مى‌شدند.

339- ابى عبيده حذّاء گويد: از امام باقر 7 شنيدم كه مى‌فرمايد: رسول خدا 6 فرمود: همانا خيرى كه ثوابش سريعتر از هر خير ديگرى به آدمى مى‌رسد نيكى كردن است و شرّى كه كيفرش سريعتر از هر شرّ ديگرى نصيب آدمى مى‌شود ستم نمودن است و براى عيبناك بودن مرد همين بس كه در مردم عيبى را ببيند كه از ديدن آن عيب در وجود خود نابينا است و مردم را به عيبى سرزنش كند كه خود توان ترك آن را ندارد و همنشين خود را به خاطر چيزى پوچ و بيهوده آزار دهد.

37- باب وجوب عدالت‌

340- از امام صادق 7 روايت است كه فرمود: از خدا بترسيد و عدالت را پيشه خود سازيد زيرا شما خود بر قومى كه عدالت نمى‌ورزند خرده‌گيرى مى‌كنيد.