در راه خداى عزّ و جلّ و به ياد خدا بودن در هر حالى، پس اگر طاعتى به وى عرضه گرديد به آن عمل كند و اگر گناهى به او عرضه شد آن را ترك گويد.

324- على بن ميمون صائغ (زرگر) گويد: از امام صادق 7 شنيدم كه مى‌فرمود: كسى كه مى‌خواهد كه خداوند او را در بهشتش جاى دهد پس بايد اخلاقش را نيكو سازد و در باره خود منصفانه رفتار كند و به يتيم ترحم آورد و ناتوان را يارى دهد و براى خداوندى كه او را آفريده است فروتنى و تواضع كند.

325- راوى گويد: از امام صادق 7 شنيدم كه مى‌فرمود: هيچ بنده‌اى خالصانه در درون خود به خداوند روى نياورده است تا در نتيجه حق نفس را به او عطا كند و حقّى را كه از آن نفس است براى او بستاند جز اينكه [اگر چنين باشد] دو خصلت به او بخشيده مى‌شود: يكى روزى‌اى از جانب خداوند كه وى را در فراخى [و آسايش‌] قرار مى‌دهد و ديگرى رضايت و خوشنودى از خداوند كه او را [از همه چيز] بى‌نياز مى‌سازد.

326- امام صادق 7 از پدر بزرگوارش روايت كند كه رسول خدا 6 فرمود: كسى كه به فقير كمك مالى كند و در مورد خود با مردم منصف باشد چنين كسى مؤمن حقيقى است.

35- باب اينكه بر مؤمن واجب است آنچه را براى خود دوست مى‌دارد براى مؤمنين دوست بدارد و آنچه را براى خود نمى‌پسندد براى آنان نخواهد

327- عربى به خدمت پيامبر اكرم 6 آمد و عرض كرد: اى رسول خدا! مرا عملى بياموز كه به سبب آن به بهشت داخل شوم. حضرت فرمود: آنچه را كه دوست مى‌دارى مردم در باره تو به جاى آورند در باره آنان به جاى آور و آنچه را كه ناپسند مى‌شمرى در باره‌ات به جاى آورند در باره آنان به جاى نياور.

328- امام صادق 7 فرمود: خداوند به حضرت آدم 7 وحى فرستاد كه من تمامى سخنى را كه با تو دارم در چهار سخن جمع مى‌كنم- تا آنجا كه فرمود:- و امّا آنچه كه بين تو و بين مردمان بايد باشد اين است كه براى مردم به چيزى خوشنود شوى كه براى خودت به آن خوشنود مى‌گردى و براى آنان چيزى را ناپسند شمرى كه براى خودت آن را ناپسند مى‌شمرى.