و به آنان مى‌گويند: آن صبرى كه پيشه نموديد چه صبرى بود؟ گويند: ما خود را بر طاعت خداوند به صبر واداشتيم و نيز خود را در مقابل معصيت خداوند به صبر وادار نموديم. پس ندا دهنده‌اى از جانب خداوند ندا در مى‌دهد كه: بندگانم راست مى‌گويند از جلو راه آنها به كنار رويد تا بدون حساب وارد بهشت شوند.

20- باب وجوب رعايت تقواى الهى‌

175- امام باقر 7 فرمود: امير المؤمنين 7 مى‌فرمود: كم شمرده نمى‌شود عملى كه همراه با تقواست و چگونه كم شمرده مى‌شود چيزى كه پذيرفته مى‌گردد؟ 176- مفضل بن عمر گويد: در نزد امام صادق 7 بودم كه سخن از اعمال به ميان آمد پس من عرض كردم: وه كه چقدر عمل من ناچيز است. حضرت فرمود:

ساكت باش و از خدا طلب مغفرت كن. سپس فرمود: عمل كم كه همراه با تقوا باشد از عمل زياد كه بدون تقوا باشد بهتر است. عرض كردم: عمل زياد بدون تقوا چگونه است؟ حضرت فرمود: آرى مثل مردى كه مردمان را طعام مى‌دهد و با همسايگانش مدارا مى‌كند و توشه‌اش را آماده و مهيّا مى‌سازد ولى هنگامى كه درى از حرام به رويش باز مى‌شود از آن در وارد مى‌شود و اين عمل بدون تقواست و ديگرى چنين اعمالى ندارد ولى هنگامى كه درى از حرام به رويش گشوده مى‌شود وارد نمى‌شود.

177- يعقوب بن شعيب گويد: از حضرت صادق 7 شنيدم كه مى‌فرمود: خداوند بنده‌اى را از ذلّت گناه به سوى عزّت تقوا نرساند جز اينكه او را بدون مال بى‌نيازى بخشيد و بدون قوم و عشيره عزّتمند ساخت و بدون [معاشرت با] بشرى او را انس و آرامش بخشيد.

178- امام باقر 7 فرمود: از الفاظ رسول خدا 6 اين است: بهترين توشه تقوا است.