مى‌افتند[1].

(1) و فرمود: قائم (عج) ظهور نمى‌كند مگر اينكه پيش از او دوازده نفر از بنى هاشم كه همه‌شان مردم را به سوى پيروى خودشان دعوت مى‌كنند (و مدعى امامتند) خروج مى‌نمايند[2].

و حضرت فرمود: فاصله قتل نفس زكيّه و ظهور قائم- عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف- بيش از پانزده شبانه روز نمى‌باشد[3].

و فرمود: هنگامى كه ديوار مسجد كوفه كه از سمت خانه «عبد اللَّه بن مسعود» خراب شود، در آن وقت، سلطنت پسران فلان نابود و به پايان مى‌رسد (و قائم خروج مى‌كند) و خراب‌كننده مسجد، آن را بنا نمى‌كند[4].

و فرمود: خروج اين سه؛ سفيانى و خراسانى و يمانى در يك سال و يك ماه و در يك روز خواهد بود و هيچ پرچمى به اندازه «پرچم يمانى» به هدايت نزديك نمى‌باشد؛ زيرا آن، مردم را به جانب حق دعوت مى‌كند[5].

و فرمود: هر كس مردن عبد اللَّه (دجّال) را براى من ضمانت كند، من هم آمدن قائم را براى او ضمانت مى‌كنم. [سپس فرمود]: بعد از آنكه «عبد اللَّه» مرد، ديگر مردم بر سر كسى اجتماع نمى‌كنند[6].

و فرمود: فنا و نابودى سلطنت بنى فلان نمى‌باشد مگر وقتى شمشيرهاى آنان رو در روى هم قرار گيرد.

و فرمود: پيش از ظهور قائم- عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف- سالى خواهد بود كه بارانهاى بسيارى در آن مى‌بارد، خرماها بر روى نخلها فاسد مى‌شود، در آن وقت بر

[1] كافى: 8/ 310، حديث 484.

[2] ارشاد: ص 405. كشف الغمه: 2/ 459.

[3] كمال الدين صدوق: 2/ 649، حديث 2.

[4] بحار: 52/ 210، حديث 51.

[5] كتاب غيبت شيخ طوسى: ص 271. بحار: 52/ 210، حديث 52.

[6] بحار: 52/ 210، حديث 54.