بنا بر اين، اينكه خليفه در مقابل جعفر ايستاد و اجازه نداد متعرّض آن گروه شود و اموال را از آنها بگيرد و امر هم نكرد كه آنان را به جعفر تسليم كنند، به دليل اين بود كه مى‌خواست اين مطلب مخفى بماند و مشهور نشود تا مردم به سوى آنها هدايت نشوند.

جعفر بعد از وفات امام حسن عسكرى- 7- بيست هزار دينار براى خليفه فرستاد و به او گفت: اى امير مؤمنان! مقام و منزلت برادرم را براى من قرار بده!! خليفه پاسخ داد: منزلت برادرت از جانب ما نيست بلكه از جانب خداوند است، ما همواره در پائين آوردن قدر و منزلت او كوشش مى‌كرديم و خداوند از اين كار ما ابا داشت و مانع بود و برعكس بخاطر پاكدامنى و نيك رفتارى و علم و كثرت عبادتش همواره بر عظمتش مى‌افزود. و اگر تو نزد پيروان برادرت همان ارزش را دارى، احتياجى به ما ندارى و اگر اين چنين نيست و آنچه در برادرت بود در تو وجود ندارد پس از دست ما كارى ساخته نيست‌[1].

نامه امام زمان (عج) به عثمان بن سعيد عمرى‌

(1) 26- نامه‌اى به اين شرح از امام زمان- عجّل اللَّه تعالى فرجه الشريف- براى عثمان بن سعيد عمرى و پسرش رسيد: «خداوند شما را براى اطاعتش موفق بدارد، به ما رسيد آنچه را كه ذكر كرده بوديد كه ميثمى خبر مختار را به شما داده كه او با هر كس برخورد مى‌كند به گفتگو برخاسته و مى‌گويد: جانشينى بجز «جعفر بن على» وجود ندارد و جعفر را تصديق مى‌كند و من از نابينايى بعد از بينايى و بصيرت، به خدا پناه مى‌برم كه چگونه در فتنه سقوط مى‌كنند؟

آيا نمى‌دانند كه زمين خالى از حجّت خدا نمى‌شود، آيا نمى‌بينند پشت سر هم آمدن امامانشان را بعد از پيامبرشان تا برسد به امام قبلى- يعنى امام حسن عسكرى‌

[1] كمال الدين: 2/ 479، بحار: 52/ 49.